ဓမၼိကာရာမ သာသနာ့ရိပ္သာ: July 2010

သီဟုိဠ္သုိ႔ သြားကတည္းက မိမိ၏စိတ္ကူးထဲတြင္ မကုဋာရာမျမန္မာေက်ာင္းတြင္ ျမန္မာသံဃာေတာ္မ်ားအား ဆြမ္းတစ္နပ္ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းမည္ဟု ၾကံစည္ထားရွိသည္။ သီဟုိဠ္ႏုိင္ငံတြင္ ျမန္မာသံဃာေတာ္တုိ႔ တည္းခုိေနထုိင္ရန္ ယခုလက္ရွိ ျမန္မာေက်ာင္း (၃)ေက်ာင္းရွိသည္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ ကုိလံဘုိတြင္ (၁)ေက်ာင္း၊ ကႏၵီၿမိဳ႕တြင္ (၁)ေက်ာင္းႏွင့္ အႏုရာဓပူရာၿမိဳ႕တြင္ (၁)ေက်ာင္းတုိ႔ျဖစ္သည္။ ေရွးျမန္မာဆရာေတာ္ႀကီးက ရည္ရြယ္ခ်က္ႀကီးမားစြာျဖင့္ ထုိျမန္မာေက်ာင္းမ်ားကုိ အဓိကၿမိဳ႕မ်ားတြင္ တည္ေထာင္ခဲ့သည္။ ထုိျမန္မာေက်ာင္း(၃)ေက်ာင္းတုိ႔တြင္ ျမန္မာစာသင္သား ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ အဓိကေက်ာင္းေတာ္ႀကီးသည္ မကုဋာရာမျမန္မာေက်ာင္းေတာ္ျဖစ္၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ မကုဋာရာမျမန္မာေက်ာင္းေတာ္ႀကီးသည္ ၿမိဳ႕ေတာ္ကုိလံဘုိတြင္ တည္ရွိသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ ျမန္မာစာသင္သားရဟန္းေတာ္အမ်ားစုသည္ ၿမိဳ႕ေတာ္ကုိလံဘုိတြင္သာ အဓိကစာသင္ေပသင္ၾကားေနၾကသည္က တစ္ေၾကာင္းတုိ႔ေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ သီဟုိဠ္ေရာက္ ျမန္မာရဟန္းေတာ္စာသင္သားမ်ားအစုသည္ မကုဋာရာမ ျမန္မာေက်ာင္းေတာ္ႀကီးႏွင့္ မကင္းၾကေခ်။ သီဟုိဠ္ႏုိင္ငံသုိ႔ ပထမဦးဆုံးေရာက္လာၾကေသာ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ မကုဋာရာမျမန္မာေက်ာင္းသုိ႔ ဦးတည္သြားၾကရသည္။ ထုိ႔ေနာက္မွသာလွ်င္ မိမိတုိ႔ အဆင္ေျပႏုိင္မည့္ သီဟုိဠ္ေက်ာင္းမ်ား လုိက္လံရွာေဖြ၍လည္းေကာင္း၊ အေဆာင္မ်ား ငွားရန္း၍လည္းေကာင္း မိမိတုိ႔တက္ေရာက္မည့္ တကၠသုိလ္ႏွင္ နီးစပ္ရာေနရာမ်ားကုိ ရွာေဖြၾကရသည္။ ကုိလံဘုိၿမိဳ႕ရွိ ျမန္မာေက်ာင္းတြင္ကား အေဆာက္အဦးႏွင့္ အခန္းအခက္အခဲတုိ႔ေၾကာင့္ သံဃာအပါး (၄၀)၀န္းက်င္မွ်သာ သီတင္းသုံးႏုိင္၏။ သုိ႔ေသာ္လည္း စာေပသင္ၾကားရန္ေရာက္ရွိလာေသာ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ ပထမဦးဆုံးအေျခခ်ရာ မကုဋာရာမျမန္မာေက်ာင္းသည္ အဓိက အခန္းက႑တြင္ ပါ၀င္ေလသည္။ ျမန္မာစာသင္မ်ားအတြက္ မိခင္ေက်ာင္းဟု ေျပာလွ်င္လည္း မွားမည္မထင္ေပ။ အျပင္သီဟုိဠ္ေက်ာင္းႏွင့္ အေဆာင္ငွားေနၾကေသာ စာသင္သားမ်ားသည္ အားလပ္ေသာအခ်ိန္၊ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွိေသာအခ်ိန္မ်ားတြင္ ျမန္မာေက်ာင္းသုိ႔ ေရာက္လာၿပီး အနားယူၾက၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆုံၾကရသည္။
ျမန္မာအစားအေသာက္မ်ား ဘုဥ္းေပးခ်င္လွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဆြမ္းကပ္မ်ားရွိလွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း သီဟုိဠ္ေက်ာင္းတြင္ေနၾကေသာ သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္အေဆာင္မ်ားအသီးသီးတြင္ သီတင္းသုံးေနၾကေသာ သံဃာေတာ္မ်ား မကုဋာရာမျမန္မာေက်ာင္းေတာ္သုိ႔ လာ၍ ဘုဥ္းေပးၾကသည္။ သီဟုိဠ္ႏုိင္ငံသုိ႔ ျမန္မာဒကာ၊ ဒကာမမ်ား ဘုရားဖူးအေနျဖင့္ အေရာက္အေပါက္နည္း၏။ မရွိသေလာက္ပင္ ျဖစ္ေပသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း တာ၀န္အရ ေရာက္ရွိလာေသာ ျမန္မာဒကာ၊ ဒကာမ်ား အနည္းစု ရွိသည္။ သုိ႔အတြက္ေၾကာင့္ သံဃာေတာ္မ်ား ဘုဥ္းေပးရန္ ဆြမ္းဟင္းမ်ားကုိ သံဃာေတာ္မ်ားပင္ အလွည့္က် ခ်က္ျပဳတ္ရသည္။ ဆြမ္းေကၽြး၊ ကြမ္းေကၽြးမ်ားရွိလွ်င္လည္း သံဃာမ်ားပင္ အလွည့္က် ခ်က္ျပဳတ္ရ၏။ တခ်ိဳ႕ အေ၀းေရာက္ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားက ဆြမ္းကပ္ခ်င္လွ်င္ ေငြေၾကးမ်ားလွဴဒါန္းၿပီး သံဃာေတာ္မ်ား အလွည့္က်ပင္ ခ်က္ျပဳတ္ကပ္၍ ေမတၱာပုိ႔ အမွ်အတမ္း ေပးေ၀ၾကရသည္။ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် လာေရာက္ ခ်က္ျပဳလွဴဒါန္းေသာ အဖြဲ႕ကား နည္းပါးလွေခ်၏။ မကုဋာရာမျမန္မာေက်ာင္းတြင္ ဆြမ္းကပ္ရွိလွ်င္ သံဃာေတာ္မ်ာ အခ်င္းခ်င္း ဖုန္းျဖင့္လွမ္းအေၾကာင္းၾကားကာ ဆြမ္းကပ္ရွိေၾကာင္း လွမ္းအေၾကာင္းၾကားၾကသည္။ ျမန္မာေက်ာင္းတြင္ ဆြမ္းကပ္ရွိသည္ဟု သတင္းၾကားလွ်င္စာသင္သား သံဃာေတာ္မ်ား မသိမသာ ေပ်ာ္ေနမိသည္၊ စိတ္ခ်မ္းသာေနမိသည္။ မိမိသီဟုိဠ္ႏုိင္ငံ၌ရွိစဥ္အခ်ိန္တုန္းကလည္း ထုိ႔အတူ ေပ်ာ္ခဲ့ရသည္။ သီဟုိဠ္ေက်ာင္းမ်ားတြင္ သီတင္းသုံးေနထုိင္ေသာ သံဃာေတာ္မ်ားကား သီဟုိဠ္အစားအေသာက္မ်ားသာ ဘုဥ္းေပးၾကသည့္အတြက္ ျမန္မာအစားအစာမ်ားကုိ တစ္ခါတစ္ေလ ေမွ်ာ္လင့္မိသည္၊ တမ္းတမိသည္။ ေမွ်ာ္လင့္တမ္းတသည့္အတုိင္း ဆြမ္းေကၽြး၊ ကြမ္းေကၽြးမ်ားရွိသည္ဟုဆုိလွ်င္ ျမန္မာေက်ာင္းသုိ႔ ၾကြခဲ့ၾကသည္။
စာသင္ေနၾကေသာပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ အခက္အခဲမ်ားစြာရွိ၏။ ေငြေက်းအခက္အခဲ၊ ေနရာအခက္အခဲႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္သစ္အခက္အခဲ စသည္စသည္အားျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အခက္အခဲကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ေနၾကရ သည္။ ထုိသုိ႔ေသာအခက္အခဲမ်ားကုိ စာသင္ခဲ့ဖူးေသာ၊ စာသင္ေနၾကေသာလူတုိင္း လူတုိင္းၾကံဳဖူးၾကမည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္လည္း ႏုိင္ငံရပ္ျခားတြင္ ေနထုိင္၍ ပညာသင္ေနၾကေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ကား ပုိ၍အခက္အခဲေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ၾကရသည္။ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္လည္း အခက္အခဲမ်ားစြာကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ေနရသကဲ့သုိ႔ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားသည္လည္း အခက္အခဲေပါင္းစုံကုိ စာသင္ေနစဥ္အေတာအတြင္း ရင္ဆုိင္ၾကရသည္။ ``ဒုကၡခံႏုိင္မွ သုခစံႏုိင္မည္´´ဟု ျမန္မာဆုိရုိးစကားရွိသည့္အတုိင္းပင္ စာသင္သားဘ၀သည္ မျပည့္စုံေသာ ဒုကၡကုိ ပုိ၍ခံစားၾကရသည္။ စာသင္ေနေသာအခ်ိန္တြင္ ျပည့္ျပည့္စုံသည္ဟု မရွိႏုိင္ေပ၊ အျမဲတမ္း လုိအပ္ခ်က္ရွိေနမည္ျဖစ္၏။ ဒုကၡမ်ိဳးစုံကုိ ရင္ဆုိင္ၾကရမည္မွာ အမွန္တကယ္ပင္ျဖစ္၏။ ထုိဒုကၡမ်ားကုိ ေက်ာ္ႏုိင္မွသာလွ်င္ မိမိလုိအပ္သည့္ ပန္းတုိင္ကုိ ေရာက္ႏုိင္မည္ျဖစ္၏။ ဤသည္ကား စာသင္ေနေသာ လူတုိင္းလူတုိင္း၊ ရွင္ရဟန္းတုိင္း၊ ရွင္ရဟန္းတုိင္း ေတြ႕ၾကံဳၾကရမည္ျဖစ္၏။ သီဟုိဠ္ႏုိင္ငံ၊ ျမန္မာေက်ာင္းတြင္ သီတင္းသုံးေနၾကေသာ သံဃာေတာ္မ်ားသည္ကား စာေပသင္ၾကားေနေသာၾကေသာ သံဃာေတာ္မ်ားခ်ည္းသာတည္း။ မိမိတုိ႔၏ နီးစပ္ရာ ဒကာ၊ ဒကာမ်ား၏ ေထာက္ပံ့မႈျဖင့္ စာေပသင္ၾကားေနၾကသည္။ သူတုိ႔သည္လည္း သူတုိ႔နည္း၊ သူတုိ႔ဟန္ႏွင့္ အခက္အခဲ ၾကံဳေနၾကသည္ကား အမွန္ျဖစ္၏။
ျမန္မာေက်ာင္းတြင္ သံဃာေတာ္မ်ားအား ဆြမ္းကပ္ရန္ မိမိစိတ္ဆႏၵရွိသည့္အတုိင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ေဆြးေႏြး တုိင္ပင္သည္။ ဆြမ္းကပ္မည့္ ေန႔ရက္ကုိ မေရြးရေသးေပ။ အခ်ိန္ရွိသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ေန႔ရက္ကုိ အတိအက် မသတ္မွတ္ေသးေခ်။ ထုိသုိ႔တုိင္ပင္ေဆြးေႏြးၿပီး မိမိသည္လည္း သီဟုိဠ္ႏုိင္ငံ၊ ကုိလံဘုိၿမိဳ႕ေတာ္တြင္ ေရာက္သင့္ေရာက္ထုိက္သည့္ ေနရာေဟာင္းမ်ားသုိ႔သြား၍လည္းေကာင္း၊ မိမိႏွင့္ ခင္မင္ရင္းႏွီးသည့္ သီဟုိဠ္ေက်ာင္းမ်ားသုိ႔သြား၍လည္းေကာင္း မိမိကုိယ္တုိင္ပင္ ေပ်ာ္ေနမိသည္။ ကုိလံဘုိၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးသည္ကား ေျပာင္းလဲမႈမရွိေသးေခ်၊ မိမိေနစဥ္တုန္းကလည္း ဤသုိ႔ဤပုံပင္ျဖစ္၏။ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကုိ လွည့္ပတ္ရင္း ေဂါေဖးဟုေခၚသည့္ ကမ္းစပ္တစ္ေနရာတြင္ ထုိင္ေနစဥ္ အိတ္ထဲမွ ဖုန္းမည္သံၾကား၍ ေကာက္ကုိင္ကာဆက္လုိက္သည္။ ထုိဖုန္းဆက္သူမွာ မေလးရွားတြင္သီတင္းသုံးေနသည့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ပါးပင္ျဖစ္၏။ သူသည္ ဒီရက္အတြင္း သီဟုိဠ္ကုိလာမည့္အေၾကာင္း၊ ေလဆိပ္ ဘယ္ေန႔ဘယ္ရက္တြင္ လာႀကိဳပါစသည္ျဖင့္ ဖုန္းလွမ္းဆက္လုိက္သည္။ မိမိသည္လည္း ``အာမ ဘေႏၱ´´ဟု ၀န္ခံကတိေပးၿပီး ဆက္လက္၍ ပင္လယ္ေငြ႕ကုိ ရွဴရႈိက္ရင္း အပန္းေျဖေနေတာ့သည္။ မိမိ၏အေတြးစဥ္သည္ကား ``ျမန္မာေက်ာင္းတြင္ ဆြမ္းကပ္မည္၊ သူငယ္ခ်င္းကုိ ေလဆိပ္တြင္ သြားႀကိဳရမည္၊ သူေရာက္မွ ဆြမ္းကပ္လွ်င္ေကာင္းမည္၊ ရက္ေန႔ကုိလည္း သူေရာက္လာမွ သတ္မွတ္မည္ စသည္ျဖင့္´´ပင္လယ္ျပင္ႀကီးအတြင္း ရုိက္ခတ္ေနေသာ ေရလႈိင္းႏွင့္အတူ မိမိ၏အေတြးစဥ္သည္လည္း ေမွ်ာပါေနခဲ့သည္။
ထုိေန႔သည္ မေလးရွားက လာမည့္သူငယ္ခ်င္း ေရာက္မည့္ေန႔ျဖစ္သည္။ သူငယ္ခ်င္းဖုန္းဆက္ေျပာသည္ကား ည (၉)နာရီေလယာဥ္ဆိုိက္မည္ဟု ေျပာ၍ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ ကားတစ္စီးငွား၍ ည(၈း၃၀)တြင္ ေလဆိပ္ဆင္းခဲ့ၾကသည္။ ေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ မေလးရွားမွ လာမည့္ေလယာဥ္သည္ ည(၉)နာရီတြင္ ဆင္းမည့္ေလယာဥ္မရွိေပ။ ည(၁၂)နာရီ ဆင္းသက္မည့္ ေလယာဥ္သာ ရွိ၏။ မေလးရွားသူငယ္ခ်င္းကုိ ဖုန္းဆက္ၾကည့္ေတာ့ ဖုန္းဆက္၍မရေတာ့ေပ။ ေရာက္ၿပီးမွ ေနာက္ျပန္လွည့္ရန္မလြယ္ေသာေၾကာင့္ နီးစပ္ရာ ေလယာဥ္ကြင္းအနီး သီဟုိဠ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ပါး ေက်ာင္းထုိင္ေနသည့္ ကတုနာယကေက်ာင္းသုိ႔ ၀င္ကာ သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ႏွင့္အတူ အနားယူရင္း ေစာင့္ၾကရသည္။ ထုိေက်ာင္းတြင္ သီတင္းသုံးေနေသာ ေက်ာင္းဘုန္းႀကီးကား အသက္ငယ္ေသး၏၊ သုိ႔ေသာ္လည္း သေဘာေကာင္း၏။ သူ႕ဆရာကား မိမိႏွင့္ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္၏။ သူ႕ဆရာရွိစဥ္အခါက မိမိသည္လည္း သူတုိ႔ေက်ာင္းကုိ ေရာက္ေနၾကျဖစ္သည္။ သူ႕ဆရာပ်ံလြန္ေတာ္မူသည္မွာ တစ္ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပ၍ မိမိသည္ပင္ သူ႕ဆရာ မ်က္ႏွာကုိ ျပန္လည္ျမင္ေယာင္မိေသးသည္။ မိမိတုိ႔အုပ္စု ကတုနာယကေက်ာင္းတြင္ ထုိင္ေစာင့္ရင္း စကားေျပာလွ်က္ ေလယာဥ္ဆုိက္ေရာက္မည့္ အခ်ိန္ကုိ ေစာင့္ေနၾကသည္။ ေက်ာင္းေဆာင္အတြင္း နည္းနည္းအုိက္လာသည္ကတစ္ေၾကာင္း၊ ျခင္ကုိက္သည္က တစ္ေၾကာင္း ေၾကာင့္ ေဗာဓိပင္ေအာက္သုိ႔သြားကာ ဖ်ာခင္းလွ်က္ စကားလက္ဆုံက်ေနၾကသည္။
စကားလက္ဆုံးက်ရာတြင္ စပ္မိစပ္ရာေျပာေနရင္းႏွင့္ လူတုိ႔၏ ၀ါသနာ၊ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ လူ႕သေဘာထားမ်ားကုိ အေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကသည္။ လူသားမ်ားသည္ ပတ္၀န္းက်င္အေရးႀကီးေၾကာင္း၊ ပတ္၀န္းက်င္၏ သြန္သင္မႈသည္ အဓိက အခန္းက႑တြင္ ပါ၀င္ေၾကာင္း၊ ငယ္ငယ္က ေတြ႕ခဲ့ျမင္ခဲ့ေသာ ပတ္၀န္းက်င္က ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လုံး လုိက္ပါႏုိင္ေၾကာင္း စသည္စသည္ျဖင့္ ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကလည္း ``သူ ငယ္ငယ္တုန္းက ဘုန္းႀကီးတရား ေဟာတာကုိ အားက်ခဲ့ေၾကာင္း၊ ကုိရင္ျဖစ္လာေသာအခါ က်က္မွတ္ၿပီး ပလႅင္အေပၚတက္ကာေဟာခဲ့ေၾကာင္း၊ ၀ါသနာပါသည့္အတြက္ ရွက္စိတ္၊ ေၾကာက္စိတ္မရွိေၾကာင္းစသည္စသည္´´ျဖင့္ ေျပာျပသည္။
ဤသည္မွာမွန္ေပ၏။ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္သည္ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္မကင္း ႏုိင္ၾကေခ်။ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ေနၾကရမည္ျဖစ္၏။ လူေလာကတြင္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္း ေန၍မျဖစ္ေပ။ ပတ္၀န္းက်င္ရွိမွလည္း အသက္ရွင္ ရပ္တည္ႏုိင္ေပသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ပညာရွင္မ်ားက ``လူဆုိတာ တစ္ေကာင္တည္းေနေသာ သတၱ၀ါမဟုတ္´´ဟု ေျပာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ မည္သုိ႔မည္ပုံ ဆက္ဆံရမည္၊ ပတ္၀န္းက်င္ဆီက ေကာင္းကြက္ကုိ မည္သုိ႔မည္ပုံ ရယူရမည္စသည္ကုိ သေဘာေပါက္နားလည္ထားရန္ လုိအပ္ေပသည္။
စကားလမ္းေၾကာင္းက ေကာင္းေနသည့္အတြက္ နာရီကုိ သတိမမူမိၾကေခ်။ ကားသမား အျပင္သုိ႔ထြက္ ထမင္းစားၿပီး ျပန္လာ၍ သတိေပးမွ နာရီကုိ ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ ည(၁၂)နာရီေက်ာ္ေနေလၿပီ။ ေစာေစာက ေစာင့္ရမည့္အခ်ိန္ (၃)နာရီရွိသည့္အတြက္ မည္သုိ႔မည္ပုံေက်ာ္လႊားရမည္ကုိ စဥ္းစားမိေသးသည္။ စကားလမ္းေၾကာင္းေျဖာင့္မွ အခ်ိန္က ကုန္ျမန္ေနသည္။ မိမိတုိ႔လည္း ခပ္သြက္သြက္ကေလး လႈပ္ရွားကာ ေလဆိပ္သုိ႔ တဖန္လာခဲ့ၾကသည္။ ေက်ာင္းႏွင့္ေလဆိပ္နီးေသာေၾကာင့္သာ ေတာ္ေပေသး၏။ မိမိတုိ႔ေရာက္ေသာအခါ ေလယာဥ္ကား ဆုိက္ေရာက္ေနေလၿပီ သူငယ္ခ်င္းကား အျပင္သုိ႔မေရာက္ေသးေခ်။ (၅)မိနစ္ကေလးေစာင့္လုိက္ရေသးသည္။ အျပင္သုိ႔ထြက္လာသည့္ႏွင့္ လွမ္းႏႈတ္ဆက္၊ ပစၥည္းပစၥယမ်ား ၀ုိင္း၀န္းဆြဲကာ ကားေပၚသုိ႔တင္၍ မကုဋာရာမျမန္မာေက်ာင္းသုိ႔ ထြက္လာခဲ့ၾကေတာ့သည္။
မေလးရွားမွေရာက္လာသည့္သူငယ္ခ်င္း ေရာက္ၿပီးေနာက္ပုိင္း မိမိသည္လည္း ``ငါ ျမန္မာေက်ာင္းမွာ ဆြမ္းကပ္ဖုိ႔ အစီအစဥ္ရွိတယ္၊ ဘယ္ေန႔ဘယ္ရက္ျဖစ္မည္။ နာယကေျပာေတာ့ ေမလ-၁၇-ရက္ေန႔ေကာင္း သည္ဟု ေျပာသည္´´စသျဖင့္ ေျပာျပေသာအခါ သူငယ္ခ်င္းကလည္း´´ ဒါဆုိ ငါလည္း၀င္စားမည္၊ ႏွစ္ပါးေပါင္းကပ္မည္´´ဟု ေျပာလာသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ရက္ေန႔ကုိ ေမလ-၁၇-ရက္ေန႔ ေရြးလုိက္ေတာ့သည္။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ပင္ ေမလ-၁၇-ရက္ေန႔သည္ မိမိသီဟုိဠ္ေျမသုိ႔ ပထမဦးဆုံး ႏွင္းသည့္ေန႔ျဖစ္ေနသည္။ သီဟုိဠ္ေရာက္ (၃)ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔ဟု ေျပာလွ်င္လည္း မမွားႏုိင္ေပ။ ထုိဆြမ္းကပ္မည့္ေန႔သုိ႔မေရာက္ခင္ (၂)ရက္အလုိတြင္ အတူဆြမ္းကပ္မည့္ သူငယ္ခ်င္းအား မေလးရွားက ဖုန္းလာျပန္သည္။ ဆြမ္းကပ္ရန္အစီအစဥ္ရွိေၾကာင္း ေျပာျပသည့္အတြက္ေၾကာင့္ မေလးရွားတြင္ ေနထုိင္သည့္ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးႏွင့္ ဒကာမိသားစုကလည္း သူတုိ႔လည္း ပါ၀င္ခ်င္ေၾကာင္း ေျပာလာသည့္အတြက္ စုေပါင္းကာ ဆြမ္းကပ္ရန္ စီစဥ္ၾကသည္။
ဆြမ္းကပ္မည့္ရက္မတုိင္ခင္ (၁)ရက္အလုိတြင္ မိမိတုိ႔ မနက္ပုိင္း ေစ်းသြားၾကသည္။ ခ်က္ျပဳတ္ကၽြမ္းက်င္သည့္ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္အတူ မိမိတုိ႔ လုိအပ္သည့္ ပစၥည္းပစၥယမ်ား ၀ယ္ၾကသည္။ ဆန္၊ ဆီ၊ ေဆးဆားစသည့္လုိအပ္သည္မ်ား ၀ယ္ယူၿပီး ဆြမ္းစားေဆာင္၌ ထားလုိက္သည္။ မနက္ဖန္ ေန႔လည္ဆြမ္းကပ္မည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ယေန႔ ညေနပုိင္းတြင္ လုပ္စရာရွိတာမ်ား ၀ုိင္း၀န္းလုပ္ၾကရန္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိ ေျပာထားသည္။ ေနခင္းဆြမ္းစားၿပီး မုိးရြာခ်လာသည္။ သီဟုိဠ္မုိးသည္ကား တစ္ခါတစ္ေလ ေၾကာက္စရာေကာင္း၏။ မုိးလည္းရြာ၊ လွ်ပ္စီးလည္းလက္သည္။ မုိးရြာေနလွ်င္ ကြန္ပ်ဴတာ၊ တီဗြီမ်ား မဖြင့္ရဲၾကေတာ့ေခ်။ လွ်ပ္စီး၀င္၍ ကြန္ပ်ဴတာ၊ တီဗီြမ်ားလည္း ပ်က္ေပါင္းမ်ားေနၿပီ။ ေနခင္း(၂)နာရီေက်ာ္၀န္းက်င္ မုိးက ျပင္းျပင္းထန္ထန္မရြာေသးေပ၊ တဖြဲဖြဲက်ရုံမွ်သာရွိေသးသည္။ နီးစပ္ရာ သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ကုိ လွမ္းေျပာကာ ဆြမ္းစားေဆာင္ဆီသုိ႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ မိမိတုိ႔ေနာက္ကလည္း တဖြဲဖြဲရြာေသာ မုိးကဲ့သုိ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေ၀ယ်ာေ၀စၥ ျပဳလုပ္ရန္ ဆြမ္းစားေဆာင္သုိ႔ ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။ သူ႕ေနရာႏွင္သူ၊ ကၽြမ္းက်င္ရာလိမၼာရာ တာ၀န္ယူၿပီး လုပ္ေဆာင္ၾက၊ ျပင္ဆင္ၾကသည္။ စကားေျပာၾက၊ ျငင္းၾကခုန္ၾက၊ ေဆြးေႏြးၾကႏွင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးလုပ္ေဆာင္ေနစဥ္ မုိးက သဲသဲမဲမဲရြာခ်လာေတာ့သည္။ အညိဳႏွင့္ရြာသည့္မုိးႏွယ္ တစ္ဦးတစ္ႏွင့္ စကားေျပာသံေတာင္ သိပ္မၾကားခ်င္ေတာ့၊ မုိးသဲသည့္ၾကားကပင္ သူငယ္ခ်င္း အပါး(၃၀)ေက်ာ္၀န္းက်င္မွ် ေ၀ယ်ာေ၀စၥျပဳလုပ္ေနၾကသည္။ မိမိသည္လည္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိ တစ္ခ်က္ၾကည့္လုိက္၊ ရြာေနသည့္မုိးကုိ တစ္ခ်က္ၾကည့္လုိက္ႏွင့္ ပီတိေ၀ျဖာေနသည္။ မနက္ဖန္အဆင္သင့္ ခ်က္ျပဳတ္ရန္အတြက္ ယေန႔ျပဳလုပ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ယေန႔လုပ္ေဆာင္ခ်က္ကုိ ထူးထူးျခားျခား အားေပးသည္ကား မုိးနတ္မင္းပင္ျဖစ္၏။ မိမိသီဟုိဠ္ေရာက္စ မုိးမရြာေသးေခ်၊ ထုိေန႔မွစ၍ မုိးအသည္းအသန္ရြာသည္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္းပါးပါး လုပ္ေဆာင္စရာမ်ား ျပဳလုပ္ေဆာင္ရြက္ၿပီး ကုိယ့္ေနရာ ကုိယ္ျပန္၍ အနားယူၾကသည္။
မိမိသည္လည္း ထုိသုိ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ ၀ုိင္း၀န္းကူညီပုံ၊ မုိးသဲသဲရြာသြန္းေနပုံ စသည့္အျခင္းအရာမ်ားကုိ ၾကည့္ရင္း ပီတိျဖစ္ေနသည္။ တစ္ေန႔တာ ေစ်းသြားေစ်းျပန္ႏွင့္ မနက္ဖန္အတြက္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္လုပ္ေဆာင္၍ ပင္ပန္းခဲ့သည္ကုိပင္ ပင္ပန္းမွန္းမသိေတာ့၊ စိတ္ထဲတြင္ ၾကည္ႏူးရိပ္က ေနရာယူေနခဲ့သည္။ ဆြမ္းစားေဆာင္တြင္ ျပင္ဆင္သိမ္းဆည္းစရာမ်ား သိမ္းဆည္းၿပီး ေရမိုးခ်ိဳး အနားယူရန္ အေဆာင္အေပၚသုိ႔ တက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ ေရမိုးခ်ဳိး ကုိယ္လက္သန္႔စင္ၿပီးေနာက္ မနက္အတြက္ မည္သုိ႔မည္ပုံလုပ္ေဆာင္မည္စသည္ျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ တုိင္ပင္စကားေျပာၾကသည္။
ထုိေန႔ညတြင္ကား သူငယ္ခ်င္းသုံးပါး ထုိင္းႏုိင္ငံမွ ၾကြလာမည္ျဖစ္သည္။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ပင္ ခ်ိန္းထားလွ်င္ လြဲသြားဦးမည္ျဖစ္သည္။ သူတုိ႔ကား သီဟုိဠ္တြင္ စာေမးပြဲအၿပီး ထုိင္းႏုိင္ငံသုိ႔ အလည္အပတ္ ခရီးသြားၿပီး သီဟုိဠ္သုိ႔ ျပန္ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ သူတုိ႔က ေလဆိပ္တြင္ ည(၁၂)နာရီ ေလယာဥ္ဆုိက္မည္၊ လာႀကိဳပါဟု မွာထားသည့္အတြက္ သြားႀကိဳရဦးမည္။ တုိင္ပင္ေဆြးေႏြးအၿပီး နာရီၾကည့္လုိက္မွ (၁၀)နာရီေက်ာ္ေနေလၿပီ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိ ေျပာၿပီး ကားကုိေခၚကာ ေလဆိပ္သုိ႔ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ ေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ ခဏကေလးေစာင့္လုိက္ရုံျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အျပင္သုိ႔ထြက္လာသည္။ ပစၥည္းပစၥယမ်ား ၀င္ကူမတင္ၿပီး မကုဋသုိ႔ ျပန္လာခဲ့သည္။ ထုိ႔ေနာက္ စကားအနည္းငယ္ေျပာၿပီး အိပ္စက္အနားယူရန္ အိပ္ရာေပၚတြင္လွဲရင္း အေတြးထဲတြင္ကား မနက္ဖန္ဆြမ္းကပ္မည့္အေၾကာင္း ေတြးရင္း စိတ္ကူးႏွင့္ ပီတိျဖစ္ေနမိသည္။ အေတြးစဥ္တန္းေမွ်ာပါရင္း အဘယ္အခ်ိန္ အိပ္ေပ်ာ္သြားမွန္းမသိ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလသည္။
မနက္အိပ္ရာႏုိးေတာ့ ရာသီဥတုက နည္းနည္းေကာင္းေနသည္။ ေကာင္းကင္ အေပၚၾကည့္လုိက္ေတာ့ အျပာေရာင္ေကာင္ကင္ႀကီးကုိ တိမ္မ်ား မဖုံးလႊမ္းေသးေပ။ မိမိတုိ႔၏ ဒါနကုိ အားေပးေနသကဲ့သုုိ႔ ထင္ရသည္။ ထုိ႔ေနာက္ အာရုံဆြမ္းစားၿပီး ဆြမ္းခ်က္ေဆာင္တြင္ ဆြမ္းဟင္းခ်က္ျပဳတ္ရန္ ေနရာယူလုိက္သည္။ မိမိ ဆြမ္းခ်က္ေဆာင္ကုိ ေရာက္သည္ဆုိရင္ျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္း တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေရာက္လာၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိင္းမွေရာက္လာသည့္ သူငယ္ခ်င္းတြင္ ပါလာသည့္ ၾကက္ေမာက္သီးႏွင့္ အနီးအနား ဆုိင္တစ္ဆုိင္တြင္ ပလတာႏွင့္ ၀ါေဒး၀ယ္ကာ ေ၀ယ်ာေ၀စၥကူညီရန္ ၾကြေရာက္လာသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား သုံးေဆာင္ႏုိင္ရန္ ျမင္သာသည့္စားပြဲ တစ္ေနရာတြင္ တင္ထားလုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ အားလုံး၀ုိင္း၀န္းကာ လုပ္ေဆာင္စရာရွိသည္မ်ားကုိ ကၽြမ္းက်င္ရာ လိမၼာရာ လုပ္ေဆာင္ၾကသည္။ မနက္ ရာသီဥတုသာယာျခင္းက သိပ္မၾကာလုိက္ေပ၊ ဆြမ္းခ်က္ေဆာင္တြင္ ျပင္ဆင္သည္ဆုိရင္ျဖင့္ မနက္(၈)နာရီ၀န္းက်င္တြင္ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလုံး အေမွာင္လႊမ္းျခံဳကာ မုိးကား သဲသဲမဲမဲ ရြာသြန္းပါေတာ့သည္။ အၿငိဳးႏွင့္ရြာသည့္မုိးႏွယ္ သည္းထန္လြန္း၏။ ဆြမ္းခ်က္ေဆာင္အျပင္ဘက္၀န္းက်င္တစ္ခုလုံး ေမွာင္မဲေန၏။ အျပင္သုိ႔ ၀ယ္စရာရွိသည္မ်ား ၀ယ္ရန္ပင္ အခက္အခဲေတြ႕ေန၏။ ၀ယ္စရာမ်ားကား က်န္ေနေသး၏။ မုိးကား မစဲေသးေခ်၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းကုိ အကူအညီေတာင္းၿပီး မုိးမစဲေသာ္လည္း အျပင္ကုိ သရီး၀ီးႏွင့္သြားကာ ၀ယ္ခုိင္းရသည္။ ျပန္လာေတာ့ တစ္ကုိယ္လုံး စုိရႊဲေနသည္။ ဆြမ္းခ်က္ေဆာင္အတြင္းကုိ ၾကည့္ျပန္ေတာ့ ဟင္းခ်က္သူခ်က္၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္သင္သူကသင္၊ မွတ္တမ္းတင္ဓာတ္ပုံရုိက္သူကရိုက္၊ ပုဂံထုတ္သူကထုတ္ႏွင့္ စားပြဲခင္းသူကခင္း အားလုံးအကြက္ေစ့လုပ္ေဆာင္ေနၾကသည္။ ထုိျမင္ကြင္းမ်ားသည္ကား မိမိကုိ ၾကည္ႏူး၀မ္းသာေစသည္၊ ပီတိျဖစ္ေစသည္။ အားလုံးခ်က္ျပဳတ္ၿပီးေသာအခါ (၁၁)နာရီ၀န္းက်င္ရွိေနေလၿပီ။ မၾကာမီ အုံးေမာင္းေခါက္လွ်င္ သံဃာေတာ္မ်ား ၾကြလာေတာ့မည္။ သုိ႔အတြက္ေၾကာင့္ ဆြမ္းဟင္းမ်ား စားပြဲအေပၚတြင္ ခင္းက်င္းျပင္ဆင္ၾကေတာ့သည္။ ေ၀ယ်ာေ၀စၥျပဳလုပ္သူမ်ားသည့္အတြက္ သိပ္မၾကာလုိက္ေပ၊ (၁၅)မိနစ္ဆုိရင္ျဖင့္ အကုန္လုံး ခင္းက်င္းၿပီးသြားသည္။ ထုိ႔ေနာက္ အုံးေမာင္းေခါက္ကာ သံဃာေတာ္မ်ားကုိ ပင့္လုိက္သည္။
သံဃာေတာ္မ်ားၾကြလာၿပီး တာ၀န္ရွိပုဂၢိဳလ္က အလွဴရွင္မ်ား အႏၱရာယ္ကင္းေဘးရွင္းရန္ ေမတၱာေရွ႕ထား၍ ေမတၱာသုတ္ရြတ္ဖတ္ရန္ ေလွ်ာက္ထားကာ ၾကြေရာက္လာေသာ သံဃာေတာ္အပါး(၁၀၀)ေက်ာ္က ေမတၱာသုတ္ရြတ္ဖတ္ၾကသည္။ မိမိသည္လည္း ေမတၱာသုတ္ရြတ္ဆုိရင္း ၀မ္းသာပီတိျဖစ္ကာ ၾကက္သီးေမႊးညွင္းမ်ားပင္ ထလာသည္။ ရြတ္ဖတ္ၿပီးေနာက္ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၾကသည္။ ေ၀ယ်ာေ၀စၥျပဳလုပ္ေဆာင္ရြက္ေသာသူမ်ားကား မဘုဥ္းေပးၾကေသးေခ်၊ ဘုဥ္းေပးေနေသာ သံဃာေတာ္မ်ား၏ လုိအပ္သည္မ်ားကုိ ျဖည့္ဆည္းေပးႏုိင္ရန္ ေဘးပတ္၀န္းက်င္မွ လုိက္လံၾကည့္ရႈေနၾကသည္။ ဟင္းလုိလွ်င္ဟင္း၊ ဆြမ္းလုိလွ်င္ဆြမ္း လုိေလေသးမရွိ၊ အကြက္ေစ့စြာ ျဖည့္ဆည္းေပးေနသည္။ မိမိသည္လည္း သံဃာေတာ္မ်ား၏ လုိအပ္ခ်က္မ်ားကုိ ျဖည့္ဆည့္ေပးႏုိင္ရန္ ဆြမ္း၀ုိင္းမ်ားအၾကား လုိက္လံၾကည့္ရႈေနသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ သံဃာေတာ္မ်ား၏ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးေနေသာျမင္ကြင္း၊ ေ၀ယ်ာေ၀စၥျပဳလုပ္ေနၾကေသာ သံဃာေတာ္မ်ား၏ျမင္ကြင္းမ်ားကုိ ၾကည့္ရင္း ပီတိျဖစ္ေနသည္။ ဆြမ္းခ်က္ေဆာင္ေနာက္ဘက္ကုိ ၾကည့္ျပန္ေတာ့ ဟင္းခြက္ပုဂံမ်ားေဆးေက်ာရန္ ေ၀ယ်ာေ၀စၥျပဳလုပ္သူေတြကလည္း အဆင္သင့္ပင္ျဖစ္သည္။ ေ၀ယ်ာေ၀စၥျပဳလုပ္သည့္ သံဃာေတာ္မ်ားသည္လည္း အကြက္ေစ့ပင္ျဖစ္၏။ ေျပာစရာမလုိေပ။ သူ႕အသိႏွင့္သူ ကုိယ့္တာ၀န္ကုိယ္ယူလွ်က္ ေဆာင္ရြက္ေနၾကသည္။ ကုသုိလ္ယူေနၾကသည္။ သံဃာေတာ္မ်ားဆြမ္းဘုဥ္းေပးၿပီးမွ မိမိႏွင့္တကြ ေ၀ယ်ာေ၀စၥျပဳလုပ္ၾကသူအားလုံး သိမ္းဆည္း၊ ျပင္ဆင္၊ ေဆးေက်ာသုတ္သင္ အကုန္ၿပီးစီးမွ ဘုဥ္းေပးၾကသည္။
ဤသည္ကား သီဟုိဠ္ႏုိင္ငံ၊ မကုဋာရာမျမန္မာေက်ာင္း၌ ျမန္မာစာသင္သားသံဃာေတာ္မ်ားအား ဆြမ္းအလွဴဒါနျပဳခဲ့ေသာ ျမင္ကြင္းပင္ျဖစ္၏။ ထုိျမင္ကြင္းသည္ မိမိအတြက္ ပီတိျဖစ္စရာ၊ ၾကည္ႏူးစရာ၊ တစ္သက္မေမ့ႏုိင္စရာ ျမင္ကြင္းပင္ျဖစ္၏။ မိမိႏွင့္တကြ ဆြမ္းအလွဴဒါန အတူျပဳေသာ သူငယ္ခ်င္းသည္လည္း မိမိႏွင့္ထပ္တူ ၀မ္းသာပီတိျဖစ္ေနမည္ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ သီဟုိဠ္သုိ႔ အလည္တစ္ေခါက္သြားသည့္ အက်ိဳးရလာဘ္ဟု ဆုိလွ်င္လည္း မွားမည္မထင္ေပ။ ၀ုိင္း၀န္းကူညီေပးၾကသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္လည္း ပီတိျဖစ္ေနၾကမည္ျဖစ္သည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္း တာ၀န္ေက်ပြန္ၾက၏။ လုိေလေသးမရွိပင္ ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးၾကသည္။ ထုိေၾကာင့္ အားလုံးေသာ ၀ုိင္း၀န္းကူညီေပးၾကသည့္ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းအား ေက်းဇူးအထူးတင္မိပါသည္။

သားေရႊ