မတူ-ထူးသည့္ခရီးစဥ္(၂)

သီဟုိဠ္ႏုိင္ငံသည္ ဗုဒၶဘာသာထြန္းကားေသာ ႏုိင္ငံတစ္ခုျဖစ္၏။ ႏုိင္ငံသားအမ်ားစုသည္ ဗုဒၶဘာသာကုိ ယုံၾကည္ကုိးကြယ္ၾက၏။ သူတုိ႔ယုံၾကည္ကုိးကြယ္မႈႏွင့္ ျမန္မာတုိ႔၏ ယုံၾကည္ကုိးကြယ္မႈသည္ တူညီမႈရွိ၏။ သုိ႔ေသာ္လည္း ရုိးရာဓေလ့ထုံးစံအရ အနည္းအက်ဥ္း ကြဲျပားျခားနားမႈလည္း ရွိပါသည္။ ဤသည္ကား ပဓာန မဟုတ္ေခ်၊ ယုံၾကည္ခ်က္တူမႈသည္သာ အဓိကက်ေပ၏။
မိမိသည္လည္း သီဟုိဠ္ႏုိင္ငံသုိ႔ ေရာက္ၿပီး မကုဋာရာမျမန္မာေက်ာင္းေတာ္ႀကီးတြင္ သီတင္းသုံးပါသည္။ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းမ်ားလည္း လုိေလေသးမရွိေအာင္ ဧည့္၀တ္ေက်ပြန္ၾက၏။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္မ်ားေျပာဆုိေဆြးေႏြးၾကရင္း သီဟုိဠ္ႏုိင္ငံတြင္ ေပ်ာ္မွန္းမသိ ေပ်ာ္ေနမိသည္။ ျမန္မာေက်ာင္းေရာက္ၿပီး ၂-ရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ မိမိသီဟုိဠ္တြင္ ေနခဲ့စဥ္က သီတင္းသုံးခဲ့သည့္ မိမိတုိ႔၏ ေက်းဇူးရွင္းသီဟုိဠ္ေက်ာင္း၊ အမည္အားျဖင့္ တေပါ၀နပုရာဏမဟာ၀ိဟာရယေက်ာင္းသုိ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ပါးႏွင္အတူ အလည္သြားသည္။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ လက္ရွိေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီးႏွင့္တကြ အတူေနခဲ့သည္ ဘဂၤလားေဒးရ္ွက ကုိရင္၊ ေနာက္အသစ္ေရာက္လာသည့္ သီဟုိဠ္ဦးဇင္းတစ္ပါးႏွင့္ ကုိရင္တစ္ပါးလည္း ရွိသည္။ သူတုိ႔ကလည္း အျပံဳးကုိယ္စီျဖင့္ ႀကိဳဆုိသည့္အတြက္ ၀မ္းသာမိသည္။ လက္ရွိထုိေက်ာင္း၏ ေလာကုဟမူးသရူး(ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီး)သည္ကား မိမိသီဟုိဠ္မွာ ေနခဲ့စဥ္တုန္းက ဤေက်ာင္းတြင္ မဟုတ္ေခ်၊ တျခားေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း၏ ေက်ာင္းထုိင္(ေလာကုဟမူးသရူး)ျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္လည္း ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားသည့္ ဆရာေတာ္၏ တပည့္အရင္းတစ္ပါးပင္ျဖစ္သည္။
မိမိေက်ာင္းသုိ႔အလည္သြားေသာေန႔သည္ တနဂၤေႏြေန႔ျဖစ္၏။ တနဂၤေႏြေန႔ျဖစ္သည့္အတြက္ ေက်ာင္းတြင္ Sunday school ရွိသည္။ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ (၁၀၀)ခန္႔မွ် ဗုဒၶစာေပသင္ၾကားေနၾက၏။ Sunday school ဟူသည္ ဗုဒၶစာေပမ်ားကုိ သင္ၾကားေပးသည့္ ဓမၼ shoolျဖစ္ပါသည္။ တစ္ပါတ္တြင္ တနဂၤေႏြေန႔တစ္ရက္ရွိ၏။ ဤသည္မွာ သီဟုိဠ္ႏုိင္ငံ၏ ဗုဒၶဘာသာကုိ ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းနည္း တစ္နည္းပင္ျဖစ္ပါသည္။ မိမိေက်ာင္းသုိ႔ေရာက္သြားေသာအခါ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီးက မအားသည့္ၾကားက ေရာက္လာၿပီးႏႈတ္ဆက္၊ အခန္းေသာ့ေပး၊ စကားအနည္းငယ္ေျပာဆုိၿပီး ဆက္လက္စာေပသင္ၾကားေပးရန္ စာသင္ခန္းသုိ႔ျပန္သြားသည္။ ေက်ာင္းရွိသံဃာမ်ား အားလုံးႏႈတ္ဆက္ၿပီး မိမိသည္လည္း ကုိယ့္ေက်ာင္းကုိယ့္ေနရာကဲ့သုိ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနလုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေက်ာင္းပတ္၀န္းက်င္၊ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသူမ်ား စာသင္ေနပုံ၊ ေက်ာင္းေနာက္ဘက္ျခမ္းက ကြင္းျပင္ႏွင့္တကြ အားလုံးအေသးစိတ္လုိက္ၾကည့္ၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာေနမိသည္။
မိမိေနခဲ့စဥ္က ပုံစံႏွင့္ ယေန႔ပုံစံကား ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း၊ ေက်ာင္းပတ္၀န္းက်င္အတြင္ ေျပာင္းလဲမႈသိပ္မရွိေပ။ ေျပာင္းလဲသည္က ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီး ေျပာင္းျခင္းပင္ျဖစ္၏။ ေက်ာင္းေနာက္ဘက္ျခမ္းက စုိက္ခင္းစုိက္ေနၾကသည့္ လူမ်ားလည္း အရင္အတုိင္းပင္ျဖစ္၏။ မိမိကုိ ျမင္လုိက္ေတာ့ သူတုိ႔ ``ဟ… မေတြ႕တာၾကာပါလား၊ ဘယ္မ်ားေရာက္ေနလဲ၊ သတိရေနတယ္´´စသည္ျဖင့္ စကားလွမ္းေျပာၾကသည္။ မိမိကလည္း အရင္က ရင္းႏွီးသည့္အတုိင္းပင္ စကားအျပန္အလွန္ေျပာဆုိရင္း ခဏထုိင္လုိက္ေသးသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဓာတ္ပုံမ်ား အမွတ္တရရုိက္ၾက၏။ ေက်ာင္းပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလုံး အရင္အတုိင္း စိမ္းစုိမႈအျပည့္ပင္ ရွိေနေသး၏။ ေက်ာင္း၏ေတာင္ဘက္ ကဇြန္းခင္းသည္လည္း အရင္အတုိင္း စိမ္းစုိလွ်က္ပင္။ သီဟုိဠ္ေနခဲ့စဥ္တုန္းကလည္း ေက်ာင္း၏ဧရိယာကုိ ၀င္လုိက္သည္ႏွင့္ ကုိယ့္ေက်ာင္း၊ ကုိယ့္ေနရာေဒသကဲ့သုိ႔ ခံစားခဲ့ရသည္။ ယေန႔ အလည္တစ္ေခါက္ ျပန္သြားခ်ိန္မွာလည္း ထုိ႔ကဲ့သုိ႔ ခံစားမႈမ်ိဳး ရင္ထဲ အျပည့္ရွိေနျပန္၏။ ေက်ာင္းပတ္၀န္းက်င္ လုိက္ၿပီးၾကည့္ရႈေနစဥ္ ဧည့္သည္လာသည္ဟု လာေျပာသည့္အတြက္ အခန္းသုိ႔ျပန္လာခဲ့သည္။
ဧည့္သည္သည္ကား အျခားမဟုတ္ေပ၊ မိမိ၏ေက်းဇူးရွင္၊ ဆြမ္းထမင္းရွင္မ်ားျဖစ္သည့္ သီဟုိဠ္ႏုိင္ငံ၊ ဤရြာသားအခ်ိဳ႕ျဖစ္၏။ မိမိေရာက္လာသည္ဟု သတင္းၾကား၍ လာၾကဟန္ရွိသည္။ သူတုိ႔သည္လည္း မေတြ႕ရသည္မွာ တစ္ႏွစ္ၾကာၿပီျဖစ္၍ သတိရေၾကာင္း၊ သာေၾကာင္းမာေၾကာင္းစသည္ျဖင့္ ေျပာဆုိၾကသည္။ သူတုိ႔၏အျပံဳးမ်ားက အျမဲတမ္းခ်ိဳျမေနသည္။ မိမိသည္လည္း ပါလာသည့္ ျမန္မာပုဆုိးမ်ားကုိ ေရာက္လာေသာ ဒကာမ်ားအား လွဴဒါန္းလုိက္သည္။ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ စကားေျပာရင္း ၾကည္ႏူးခဲ့ရသည္။ သူတုိ႔လည္း ၀မ္းသာေနသကဲ့သုိ႔ မိမိသည္လည္း အတုိင္းမသိပင္ ၀မ္းသာခဲ့ရ၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ဤေနရာတြင္ မိမိသည္ (၂)ႏွစ္ေနခဲ့၏။ ေက်ာင္း၀န္းက်င္ရွိ ဤရြာ၏ ဒကာ၊ ဒကာမ်ားႏွင့္ အေတာ္မ်ားမ်ားရင္းႏွီး၏။ သူတုိ႔လည္းခင္မင္သကဲ့သုိ႔ စာေရးသူလည္း သူတုိ႔ကုိ တန္ဖုိးထားသည္။ ဤရြာမွာေနစဥ္ မိမိအတြက္ မည္သည့္အခက္အခဲမွ် မရွိေပ။ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားသည္လည္း တာ၀န္ေက်ပြန္ၾက၏၊ လုိေလေသးမရွိပင္ ျပဳစုၾက၏။ ထုိေၾကာင့္လည္း မိမိသည္ အသက္ႀကီးလူႀကီးပုိင္းမ်ားအား ျမန္မာပုဆုိးမ်ား လက္ေဆာင္ေပးလွဴဒါန္းရန္ စိတ္ဆုံးျဖတ္ျခင္းျဖစ္၏။ သူတုိ႔ႏွင့္စကားေျပာရင္း အခ်ိန္ၾကာမွန္းမသိ ၾကာသြားေလေတာ့သည္။ နာရီကုိၾကည့္လုိက္ေသာအခါ နံနက္(၁၁)ေက်ာ္ေနၿပီ။ ဆြမ္းစားခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဧည့္သည္မ်ားျပန္သြားၾကေလသည္။ မိမိသည္လည္း ေရမုိးခ်ိဳးၿပီး ဆြမ္းစားရန္ ဆြမ္းစားေက်ာင္းသုိ႔ သြားေလသည္။
သီဟုိဠ္ေျမကို ျပန္နင္းၿပီး သီဟုိဠ္ဆြမ္းထမင္းဟင္းကုိ ျပန္စားရသည္မွာ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ျဖစ္သည္။ မိမိသည္ သီဟုိဠ္ဆြမ္းထမင္းဟင္းမ်ား ႀကိဳက္၏။ မိမိအတြက္ သီဟုိဠ္အစားအစာကုိ စားရသည္မွာ အခက္အခဲ မရွိေပ။ သီဟုိဠ္ေနခဲ့စဥ္ (၂)ႏွစ္လုံးနီးပါး သီဟုိဠ္အစားအစာမ်ားပင္ ဘုဥ္းေပးခဲ့သည္။ ဆြမ္းထမင္းဟင္းကုိ တစ္ခ်က္ၾကည့္လုိက္၊ ဆြမ္းစားေက်ာင္းေလးကုိ တစ္ခ်က္ၾကည့္လုိက္၊ ဆရာေတာ္ႀကီးဆြမ္းဘုဥ္းေပးခဲ့သည္ေနရာေလးကုိ တစ္ခ်က္ၾကည့္လုိက္ႏွင့္ အတိတ္အေၾကာင္းေလးကုိ ျပန္သတိရမိသည္။
လြန္ခဲ့သည့္(၃)ႏွစ္ခန္႔က ျဖစ္သည္။ သီဟုိဠ္ေရာက္ၿပီး (၁၂)ရက္အၾကာတြင္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ပါးကုိ ေနာက္သူငယ္ခ်င္းတစ္ပါးက သီဟုိဠ္ေက်ာင္းေလွ်ာက္ေပးရန္အတြက္ အျပင္သြားရန္ေျပာေနၾကသည္။ မိမိလည္း ထုိစကားၾကားသည့္အတြက္ သူတုိ႔ေနာက္လုိက္ရန္ ေျပာၿပီး အတူတကြ အျပင္သြားၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ မိမိတုိ႔ေနထုိင္သည့္ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္၏ တပည့္ေက်ာင္းသုိ႔ သြား၍ ဤေက်ာင္းတြင္ေနထုိင္ရန္ ေလွ်ာက္ၾကသည္။ သူငယ္ခ်င္းက တစ္ပါးတည္းအတြက္ ရည္ရြယ္ထားသည့္အတြက္ တစ္ပါးတည္းအတြက္ေလွ်ာက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ စကားျဖတ္၍ မိမိက ႏွစ္ပါးဆုိလွ်င္ ရမည္ေလာဟု ၾကားျဖတ္ ၀င္ေလွ်ာက္လုိက္သည္။ ဆရာေတာ္က အဂၤလိပ္စကား နားမလည္ေပ၊ ဘာသာျပန္ႏွင့္ ေျပာရသည္။ ဆရာေတာ္က မိမိတုိ႔ကုိ သေဘာက်ေနဟန္ရွိသည္။ ထုိဆရာေတာ္၏ အၾကည့္ကား တစ္ဘက္ပါ သူငယ္ခ်င္းသုိ႔ မစူးရွေပ။ မိမိသုိ႔ စူးရွေနသည္၊ အေသအခ်ာၾကည့္ေနသည္။ ထုိ႔ေနာက္ အေသအခ်ာၾကည့္ၿပီး လက္ခံသည္ဟု စကားျပန္လာသည္။ ထုိစကားကုိ ၾကားလုိက္သည္ႏွင့္ မိမိတုိ႔တသုိက္ အရမ္း၀မ္းသာသြားသည္။ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ပင္ ရင္ထဲၾကည္ႏူးမိသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ သီဟုိဠ္တြင္ စာသင္သည့္ ျမန္မာစာသင္သားသံဃာမ်ား ေနထုိင္ရန္ေက်ာင္းသည္ကား အလြန္ခက္ခဲသည့္အတြက္ေၾကာင့္ျဖစ္၏။ သုံးေယာက္သား တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး အျပံဳးကုိယ္စီသန္းေနၾကသည္။ ဤကဲ့သုိ႔ အခြင့္အေရးသည္ သီဟုိဠ္ေျမတြင္ မလြယ္ကူေပ။ ထုိ႔ေနာက္ဆရာေတာ္က ေနာက္(၂)ရက္ၾကာလာေနပါဟု ေျပာသည့္အတြက္ ဆရာေတာ္ကုိ ကန္ေတာ့ၿပီး စစ္ပြဲေအာင္သည့္ စစ္သူႀကီးအလား သုံးေယာက္သား ၀မ္းသာစြာ ထျပန္ခဲ့ၾကသည္။
(၂)ရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ သီဟုိဠ္ေက်ာင္းသုိ႔ ေျပာင္းရန္ ကားတစ္စီးဌားသည္။ သီဟုိဠ္ေက်ာင္းတြင္ေနထုိင္မည့္ မိမိ၊ သူငယ္ခ်င္းတစ္ပါးႏွင့္ လုိက္ပုိ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလုံးေပါင္း (၁၀)ပါး၀န္းက်င္ရွိသည္။ မကုဋာရာမျမန္မာေက်ာင္းမွ သီဟုိဠ္ေက်ာင္းသုိ႔ ထြက္ခြါလာခဲ့ၾကသည္။ သီဟုိဠ္ေက်ာင္းသုိ႔ေရာက္ေသာအခါ ဆရာေတာ္မရွိေပ။ ေမးၾကည့္လုိက္ေတာ့ မိမိတုိ႔ကုိ လက္ခံသည့္ဆရာေတာ္ ေဆးရုံတက္ေနရသည္ဟု ေျပာေလသည္။ လက္ေထာက္ဘုန္းႀကီးက ဆရာေတာ္ဆီ ဖုန္းဆက္၍ ေမးျမန္းၿပီး ျပန္ေျပာသည္မွာ ``ဆရာေတာ္လက္ခံသည္မွာ မွန္၏။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဤေက်ာင္းတြင္မဟုတ္ေၾကာင္း၊ သူ႕ဆရာေနထုိင္သည့္ ေက်ာင္းတြင္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူ႕ဆရာေက်ာင္းက ဤေနရာႏွင့္ ၅-ကီလုိမီတာေလာက္ေ၀းေၾကာင္း၊ ထုိေက်ာင္းတြင္ ေနခ်င္လွ်င္လုိက္ပုိ႔ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သေဘာက်လွ်င္ေနႏုိင္ေၾကာင္း၊ သေဘာမက်လွ်င္လည္း ျပႆနာမရွိေၾကာင္းစသည္ျဖင့္´´ျဖစ္၏။
ထုိ႔ေနာက္ မိမိတုိ႔လည္း စိတ္ကသိကေအာက္ျဖစ္သြားမိသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ မိမိတုိ႔လာေရာက္ေလွ်ာက္သည္မွာ ဤေက်ာင္းျဖစ္၏။ မိမိတုိ႔၏ စိတ္ကူးႏွင့္ေပ်ာ္ခဲ့သည္မွာလည္း ဤေက်ာင္းျဖစ္၏။ မိမိတုိ႔၏ စိတ္ထဲတြင္ မိမိတုိ႔ ေနရမည့္သီဟုိဠ္ေက်ာင္းမွာ ဤေက်ာင္းဟု တထစ္ခ် မွတ္ယူထားေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း မည္သုိ႔မွ် မတတ္ႏုိင္ေပ။ သူငယ္ခ်င္းကုိ တုိင္ပင္ၿပီး မည္သုိ႔ေသာ ေက်ာင္းျဖစ္ေစ ေနထုိင္မည္ဟု ဆုံးျဖတ္ကာ သူတုိ႔ညႊန္ျပေသာ ေက်ာင္းသုိ႔ လမ္းျပသည့္ ဒကာတစ္ေယာက္ႏွင့္ ကားကုိဦးတည္ေမာင္းႏွင္းလာေတာ့သည္။ ေက်ာင္းသုိ႔ေရာက္ေသာအခါ အသက္(၉၀)နီးပါးဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးႏွင့္ ဒကာတစ္ေယာက္ ထုိင္စကားေျပာေနသည္။ ေက်ာင္း၀န္းက်င္တစ္ခုလုံး တိတ္ဆိပ္ၿငိမ္သက္ေနသည္။ ငွက္အသံမွတစ္ပါး မည္သည့္အသံမွ် မၾကားရ၊ မိမိတုိ႔တသုိက္ ေရာက္သြားေသာအခါ လုိက္ပုိ႔သည့္ဒကာက ေျပာျပသည့္အတြက္ ဆရာေတာ္ႀကီးက မိမိတုိ႔ ဤေက်ာင္းတြင္ေနထုိင္ရန္လာေၾကာင္း သိပုံရသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဆရာေတာ္ႀကီးက အားပါးတရပင္ ထုိင္စကားေျပာေနသည့္ ဒကာတစ္ေယာက္ႏွင့္ အခန္းလုိက္လံျပသသည္။ မိမိတုိ႔ကုိ ျပသည့္အခန္းကား ဤေက်ာင္းတြင္ အေကာင္းဆုံးအခန္းဟု ေျပာမည္ဆုိလွ်င္လည္း မမွားႏုိင္ေပ။ အခန္းသည္ကား ဧည့္ခန္းတစ္ခု၊ အိပ္ခန္းတစ္ခုႏွင့္ ေရခ်ိဳးခန္းအိမ္သာပါ တြဲထားသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဤအခန္းတြင္ လူမေနသည္မွာ အႏွစ္ငယ္ၾကာေလာက္မည္ျဖစ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ အခန္းအတြင္း၀ယ္ ပင့္ကူအိမ္မ်ား၊ ပစၥည္းပစၥယအမႈိက္မ်ား၊ ဖုန္းအလိပ္လိပ္တက္ေနသည့္ ကုဋင္မ်ားစသည္တုိ႔ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ေနာက္မွသိရသည္မွာ ဤအခန္းသည္ ယခင္က ဆရာေတာ္ႀကီးတပည့္အရင္းတစ္ပါးေနေၾကာင္း၊ ယခု လူထြက္သြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္းစသည္စသည္ျဖင့္ သိရသည္။ ေလာေလာဆယ္ တစ္ညအိပ္ႏုိင္ရန္ လုိက္ပုိ႔ၾကသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္တကြ အားလုံးအခန္းသန္႔ရွင္းေရး လုပ္ၾကသည္။ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ရန္ ကုဋင္ႏွစ္လုံး ျပဳျပင္ၿပီးေသာအခါ အကုန္လုံး၀ုိင္းထုိင္ စကားေျပာ၍ သီဟုိဠ္ကုိ အရင္ေရာက္သည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက သီဟုိဠ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ေနပုံ၊ ထုိင္ပုံ၊ ဆက္ဆံေရးစသည္ျဖင့္ မည္သုိ႔မည္ပုံ ေနထုိင္ရမည္ကုိ ေျပာျပၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ လုိက္ပုိ႔သည့္ သူငယ္ခ်င္းအားလုံး ျပန္သြားၾကေလသည္။ မိမိတုိ႔လည္း ေက်ာင္းေပါက္၀အထိ လုိက္ပုိ႔ၿပီး အခန္းအတြင္း ျပန္၀င္လာခဲ့သည္။
အခန္းအတြင္းျပန္ေရာက္ေသာအခါ အတူေနမည့္ သူငယ္ခ်င္းက ပတ္၀န္းက်င္တိတ္ဆိပ္ၿငိမ္သက္ပုံကုိ ၾကည့္ၿပီး ``ငါေတာ့ တစ္ပါးတည္း မေနရဲ႕ဘူး၊ တစ္ပါးတည္းဆုိရင္ ျပန္ေျပးမိမည္၊ မင္းရွိလုိ႔သာ ေနျဖစ္သည္´´ဟု ေျပာေလသည္။ မွန္ေပ၏။ အျပင္ထြက္ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ ဆရာေတာ္ႀကီးႏွင့္ စကားေျပာေနသည့္ ဒကာလည္းျပန္သြားၿပီ၊ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် မေတြ႕ေပ။ ဆရာေတာ္ႀကီးႏွင့္ မိမိတုိ႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္သာ ရွိေလသည္။ တိတ္ဆိပ္ၿငိမ္သက္မႈက ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း စုိးမုိးေနေလသည္။ အခန္းျပင္ထြက္ၿပီး ဆရာေတာ္ႀကီးဆီသုိ႔သြားၾကသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးကလည္း အျပဳံးကေလးႏွင့္ ႀကိဳဆုိသည့္အတြက္ ေတာ္ေပေသးသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးကလည္း အဂၤလိပ္စကားမတတ္၊ မိမိတုိ႔ကလည္း သီဟုိဠ္စကားမတတ္ေတာ့ အခက္ေတြ႕ေနသည္။ လက္ဟန္ေျခဟန္ကေလးႏွင့္ေျပာၿပီး ဆရာေတာ္ႀကီးနေဘးတြင္ ႏွစ္ေယာက္သား ထုိင္ေနၾကသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးကလည္း မိမိတုိ႔ကုိ ၾကည့္လုိက္၊ မိမိတုိ႔ကလည္း ျပန္ၾကည့္လုိက္ႏွင့္ ေရွ႕ဆက္ မည္သုိ႔မည္ပုံေနထုိင္မည့္အေရး ေတြးေနၾကသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ မ်က္ႏွာကုိ ျမင္ရသည္မွာ ရုိးသားျဖဴစင္၊ အျပစ္ကင္းစင္ေနသည္။ ထုိသုိ႔ ပုံရိပ္ကုိ ျမင္လုိက္ရသည့္အတြက္ အလြန္စိတ္ခ်မ္းမိသည္။ စကားတစ္ခြန္းမွ် မေျပာျဖစ္၊ စကားေျပာရန္လည္း ဆရာေတာ္ႀကီးႏွင့္ မိမိတုိ႔အၾကား ပင္လယ္ႀကီးျခားေနသကဲ့သုိ႔ ဘာသာစကားက ျခားထားသည္။
ညေနေစာင္းေရာက္ေသာအခါ ကုိရင္ႏွစ္ပါးေက်ာင္းသုိ႔ေရာက္လာသည္။ ေမးၾကည့္ေတာ့မွ ဤေက်ာင္းတြင္ေနထုိင္ေၾကာင္း၊ ပရိေ၀န(စာသင္တုိက္)တြင္ စာသင္ေနေၾကာင္း၊ တစ္ပါးက ဘဂၤလားေဒးရွ္၊ တစ္ပါးက သီဟုိဠ္သားျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။ ဘဂၤလားေဒးရွ္ ကုိရင္က အဂၤလိပ္စကား အနည္းအက်ဥ္းရသည္။ ပထမဦးဆုံး ေျပာခ်င္သည့္စကားကုိ သူႏွင့္ ဆက္သြယ္ေျပာရသည္။ ညေနေစာင္းေရာက္မွ ေက်ာင္းက တိတ္ဆိပ္ၿငိမ္သက္ျခင္း ကင္းၿပီး နည္းနည္းစုိေျပမႈရွိလာသည္။ ညေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းတြင္ ေနထုိင္ၿပီး အျပင္မွာ အလုပ္လုပ္သည္ ေကာင္ေလးမ်ား ေရာက္လာသည္။ အားလုံးစုိစုိေျပေျပျဖစ္လာသည္။ မိမိတုိ႔လည္း စိတ္အား အနည္းငယ္တက္လာသည္။ သူတုိ႔သည္လည္း အသစ္ေရာက္လာသည့္ မိမိတုိ႔အား ေမးၾကျမန္းၾကႏွင့္ စကားအနည္းငယ္ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ မိမိတုိ႔က သီဟုိဠ္စကားမတတ္သည့္အတြက္ သူတုိ႔ေျပာခ်င္ေသာ စကားကုိ အကုန္လုံးနားမလည္ေခ်၊ ဘဂၤလားေဒးရွ္ ကုိရင္ေလး ဘာသာျပန္ေပးမွ မိမိတုိ႔က သိရသည္။ ဤသည္မွာ မိမိတုိ႔ သီဟုိဠ္ေက်ာင္းသုိ႔ ပထမဦးဆုံးေရာက္သည့္ေန႔ အေတြ႕အၾကံဳပင္ျဖစ္သည္။
ဤေက်ာင္းသည္ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါး၊ ကုိရင္ေလးႏွစ္ပါးႏွင့္ အျပင္အလုပ္လုပ္ေနသည့္ ေကာင္ေလးမ်ားသာ ေနသည့္အတြက္ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ား သိပ္အေလးအနက္ထားရွိဟန္မတူေပ။ ဆြမ္းဟင္းစသည္မ်ားသည္လည္း ေန႔တုိင္းရွိဟန္မတူ၊ ပထမသုံးေလးရက္တြင္ တစ္ရက္တစ္ေလ ဆြမ္းခ်ိဳင့္ရွိ၏။ မရွိေသာေန႔မ်ားတြင္ ဆရာေတာ္ႀကီးက ၀ယ္ေကၽြးသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားကလည္း ေက်ာင္းတြင္ ႏုိင္ငံျခားသား ျမန္မာသံဃာမ်ားရွိေနေၾကာင္း တေျဖးေျဖးသိလာၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ေလ လာေရာက္ေမးျမန္း စကားဆုိၾကသည္။ ေက်ာင္းတြင္ သံဃာရွိေသာအခါ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားကလည္း ဂရုစုိက္မိလာၾကေလသည္။ သုိ႔အတြက္ေၾကာင့္ ၀ါဆုိမဆုိခင္ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ား ေရာက္လာၾကၿပီး သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္းတုိင္ပင္၍ ေန႔တုိင္းဆြမ္းခ်ိဳင့္ရွိေအာင္ လုပ္ေဆာင္ၾကေလသည္။ ထုိေန႔မွစ၍ ဆြမ္းလာပုိ႔ၾကသည္မွာ ေနတုိင္းျဖစ္ေလေတာ့၏။ ေက်ာင္းတြင္ဆြမ္းစားေက်ာင္းသည္လည္း ဆြမ္းစားေက်ာင္းမတူေတာေအာင္ျဖစ္ေန၏။ ေက်ာင္းသည္လည္း သံဃာမေနေသာေက်ာင္းကဲ့သုိ႔ အမႈိပ္သရုိက္ႏွင့္ ပလူျပန္ေနသည္။ မိမိတုိ႔ေရာက္မွ ဆြမ္းစားေက်ာင္းကုိ သန္႔ရွင္းလုပ္၊ ေက်ာင္းပတ္၀န္းက်င္ကုိ သန္႔ရွင္းလုပ္၊ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္သည့္ ေက်ာင္းေ၀ယ်ာေ၀စၥမ်ားကုိ ျပဳလုပ္ၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဆရာေတာ္ႀကီးကလည္း ဆြမ္းစားသည့္အခါ အုံးေမာင္းေခါက္ရန္အတြက္ မည္သည့္ေနရာကရွာလာသည္မသိ အုံးေမာင္းတစ္ခု ရွာလာၿပီး ဆြမ္းစားေဆာင္အေရွ႕ မ်က္ႏွာစာတြင္ လာခ်ိတ္ထားေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဆြမ္းစားရန္အခ်ိန္က်လွ်င္ အုံးေမာင္းေခါက္၍ သံဃာမ်ားကုိ အသိေပးသည္။ မိမိတုိ႔လည္း သီဟုိဠ္ေက်ာင္းေရာက္ၿပီး သုံးေလးလၾကာေတာ့ ဘဂၤလားေဒးရွ္ကုိရင္ေလးက သီဟုိဠ္စကား တစ္လုံးတစ္ေလ သင္ေပးလုိက္၊ ဆရာေတာ္ႀကီးက သင္ေပးလုိက္၊ ေရာက္လာသည့္ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားက သင္ေပးလုိက္ႏွင့္ ေနာက္ေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး ေျပာတတ္စ ျပဳလာသည္။
မိမိတုိ႔ေရာက္သြားေသာအခါ ေက်ာင္းတြင္ေနထုိင္သည့္ သံဃာကား ဆရာေတာ္ႀကီးအပါအ၀င္ (၅)ပါးျဖစ္လာေလေတာ့သည္။ ေနာက္ေတာ့ သီဟုိဠ္ကုိရင္ေလးကုိ ပရိေ၀န(စာသင္တုိက္)က ျပန္ေခၚသည့္အတြက္ ဆရာေတာ္ႀကီး၊ မိမိတို႔ျမန္မာႏွစ္ပါးႏွင့္ ဘဂၤလားေဒးရွ္ အားလုံးေပါင္း (၄)ပါး သာက်န္ေတာ့သည္။
ဤေက်ာင္းသည္ ယခုမွ တည္ေထာင္ေသာ ေက်ာင္းမဟုတ္ေပ။ လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္(၂၀၀)ေက်ာ္ခန္႔ေလာက္က တည္ေထာင္ခဲ့ေသာ ေက်ာင္းျဖစ္၏။ ဤေက်ာင္းမွ ေမြးထုပ္ေပးခဲ့ေသာ ပညာတတ္ နာမည္ႀကီးတပည့္မ်ားသည္လည္း မနည္းေပ။ အခ်ိဳ႕တပည့္ႀကီးမ်ားသည္ ကုိယ္ထူကုိယ္ထ ပရိေ၀န ေခၚ စာသင္တုိက္တည္ေထာင္ၿပီး နာမည္ႀကီးေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားလည္းရွိ၏။ ယခင္က ဤေက်ာင္းသည္ ပရိေ၀န ေခၚ စာသင္တုိက္တစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္း၊ စာသင္သားသံဃာ အပါး(၅၀)၀န္းက်င္ခန္႔မွ်ရွိေၾကာင္း၊ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ယေန႔အေျခအေနကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ရေၾကာင္း အမ်ားေျပာျပခ်က္အရသိရသည္။ သီဟုိဠ္ႏုိင္ငံတြင္ ပရိေ၀န(စာသင္တုိက္)သည္ သံဃာ ႏွစ္ဆယ္၊ သုံးဆယ္၀န္းက်င္ခန္႔ေလာက္သာရွိသည္။ ထုိသုိ႔ သံဃာမ်ားရွိလွ်င္ ပရိေ၀န(စာသင္တုိက္)ျပဳလုပ္ခြင့္ရွိသည္။ မိမိတုိ႔ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ စာသင္တုိက္သံဃာတစ္ေထာင္ေက်ာင္ ရွိေၾကာင္းေျပာျပလွ်င္ သိပ္မယုံၾကေခ်၊ တအံ့တၾသျဖစ္ေနၾကသည္။
ဤေက်ာင္းသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံႏွင့္ ဆက္သြယ္မႈရွိပုံရသည္။ ေက်ာင္း၏ သိမ္အတြင္း၀ယ္္ ျမန္မာပိဋကတ္စာအုပ္မ်ားေတြ႕ရွိရ၏။ အယုတ္ဆုံးအားျဖင့္ ျမန္မာဘာသာျဖင့္ေရးထားေသာ သၿဂႌဳဟ္စာအုပ္ငယ္ေလးပင္ေတြ႕ရသည္။ ေနာက္ၿပီး သိမ္သမုတ္တုိင္မ်ားတြင္လည္း ျမန္မာဘာသာျဖင့္ `သီမာ´ဟု အရပ္မ်က္ႏွာေလးခုစလုံ ေရးထားသည္။ ထုိသုိ႔အျခင္းအရာကုိ ျမင္ရျခင္းအားျဖင့္ ယခင္က ျမန္မာႏွင့္ အဆက္အသြယ္ရွိေၾကာင္းသိႏုိင္ေပသည္။
ယေန႔အေျခအေနကား ယခင္အေနအထားႏွင့္ လုံး၀ကြာျခားေလၿပီ၊ တခ်ိဳ႕ေသာ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားကလည္း ႏွေမွ်ာတသသည့္ ပုံစံျဖင့္ တစ္ခါတစ္ေလ အတိတ္က ဤေက်ာင္း၏ ပုံစံကုိ ပုံေဖာ္ကာ ျပန္ေျပာျပၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ေလ ဤေက်ာင္းကေမြးထုတ္ေပးခဲ့သည့္ တပည့္မ်ား အလႊမ္းေျပ လာတတ္ၾကသည္။ မိမိတုိ႔ကုိ ေတြ႕ရေသာအခါ သူတုိ႔ ဤေက်ာင္းတြင္ ပညာသင္ခဲ့ေၾကာင္း၊ သူတုိ႔၏မိခင္ေက်ာင္း ျဖစ္ေၾကာင္း အလည္လာေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားက ျပန္လည္ေျပာခဲ့ၾကသည္။ ႏွေမွ်ာစရာေကာင္းသည္ကား ယေန႔ အေျခအေန ျဖစ္ေနရသည္ပင္ျဖစ္၏။
မိမိတုိ႔သည္လည္း ဤေက်ာင္းတြင္ေနရသည္မွာ မည္သုိ႔မည္ပုံဆက္စပ္မႈရွိေနသည္မသိ ေပ်ာ္ေနသည္။ မိမိ၏ ေက်ာင္းကဲ့သုိ႔ပင္ စိတ္ထဲတြင္ ခံစားရသည္။ ဤေက်ာင္းတြင္ေနရသည္မွာ ရုပ္၀တၳဳမခ်မ္းသာေသာ္လည္း စိတ္ခ်မ္းမႈ အျပည့္ေပးသည္။ ေရာက္လာေသာ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းမ်ားသည္ပင္ မိမိတုိ႔ေနသည့္ေက်ာင္းသုိ႔ ေရာက္လွ်င္ ေအးခ်မ္းေၾကာင္း၊ ကုိယ္ေက်ာင္း၊ ကုိယ့္ေနရာကဲ့သုိ႔ ခံစားရေၾကာင္း ေျပာၾကသည္။
မိမိလည္း ဆြမ္းမစားခင္ အေတြးပင္လယ္ေ၀ခဲ့ရသည္။ မိမိတုိ႔ေနခဲ့စဥ္တုန္းကလည္း ဤဆြမ္းစားေက်ာင္းတြင္ သီဟုိဠ္ဆြမ္းမ်ားဘုဥ္းေပးၿပီး ဆရာေတာ္ႀကီးႏွင့္အတူ ဘဂၤလားေဒးရု္ကုိရင္ေလး၊ မိမိတုိ႔ႏွစ္ပါး အားလုံးေပါင္း သုံးပါးျဖစ္၏။ ယခုအလည္တစ္ေခါက္ေရာက္သြားေသာအခါ ဆရာေတာ္ႀကီးထုိင္၍ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးေသာ ေနရာကုိ ၾကည့္ၿပီး ဆရာေတာ္ႀကီးကုိ လြမ္းဆြတ္သတိရမိသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးကား ယခုမရွိေတာ့ၿပီတကား လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ခန္႔က ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားရွာေလၿပီ။
ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ မိမိတုိ႔ကုိ သူ၏တပည့္အရင္းကဲ့သုိ႔ ခ်စ္ခင္သည္။ တစ္ခါတစ္ေလ ဆရာေတာ္ႀကီးအခန္းေရွ႕ သြားထုိင္ၿပီး သီဟုိဠ္စကား မေတာက္တေခါက္ ေျပာမိေသးသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးကလည္း ``ယာန၀ါ-သြားသည္၊ ႏွာန၀ါ-ေရခ်ိဳးသည္၊ ေဘာန၀ါ-ေသာက္သည္၊ ခန၀ါ-စားသည္ စသည္ျဖင့္´´ သင္ေပးေလသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီး သူ႕၏အခန္း ကုလားထုိင္ေပၚ ထုိင္ေနပုံ၊ သြားလာလႈပ္ရွားေနပုံတုိ႔ကုိ ျပန္ျမင္ေယာင္မိေနသည္။ ကြမ္းစားခ်င္ေသာအခါ မိမိတုိ႔က ကြမ္းေထာင္း၍ ေပးသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးသည္လည္း မိမိတုိ႔ရွိ၍ စိတ္ခ်မ္းသာေနသကဲ့သုိ႔ မိမိတုိ႔သည္လည္း ဆရာေတာ္ႀကီးရွိ၍ စိတ္ၾကည္ႏူးေနသည္။ တစ္ခါတစ္ေလ မရွိမဲ့ ရွိမဲ့ေငြကေလးႏွင့္ မိမိတုိ႔ကုိ ေက်ာင္းသြားရန္ လုိင္းကားခဟူ၍ ေပးေသးသည္။ မိမိတုိ႔ကလည္း ဆရာေတာ္လုိေလေသးမရွိေအာင္ တတ္အားသမွ်ျပဳစုေပးသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ အနီးကပ္ တပည့္သည္ကား မိမိတုိ႔ သုံးပါးတည္းပင္ျဖစ္၏။ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ သီဟုိဠ္တပည့္မ်ားသည္ကား အနီးကပ္မရွိေခ်၊ ဆရာေတာ္ႀကီးေဆးရုံေဆးခန္း သြားျပလွ်င္လည္း မိမိတုိ႔ပင္ျဖစ္၏။ ဆရာေတာ္ႀကီးအေၾကာင္းကုိ ျပန္ေတြးရင္း လႊမ္းဆြတ္သတိရမိသည္။ မ်က္ရည္မ်ားပင္ လည္ခ်င္လာသည္။ သုိ႔အတြက္ေၾကာင့္ မိမိ၏အေတြးကုိ ျပန္ရုတ္သိမ္းရင္း ဘုဥ္းေပးလက္စ ဆြမ္းကုိ ျပန္လည္ဘုဥ္းေပးလုိက္ေတာ့သည္။ ထုိေန႔တစ္ေန႔ကုိ မိမိ၏သီဟုိဠ္ေက်ာင္းတြင္ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ေလသည္။

သားေရႊ

မတူ-ထူးသည့္ခရီးစဥ္ (၁)

စိတ္ကူးရွိေသာ္လည္း ခရီးက မသြားျဖစ္၊ စိတ္ကူးမ်ား အေကာင္အထည္ေဖာ္တုိင္း မျဖစ္တာကပုိမ်ားသည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ စိတ္ကူးရွိသည့္အတုိင္း ကိစၥကေလးရွိတာက တစ္ေၾကာင္း၊ သီဟုိဠ္ေျမကုိ သြားခ်င္ေနသည္က တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီး ဧၿပီလ ၂၈- ရက္ေန႔ မိမိေနထုိင္သည့္ ပန္တုိင္းရမစ္ရြာမွ ေကအယ္ၿမိဳ႕ေပၚသုိ႔ စထြက္ခဲ့သည္။
ေကအယ္သြားသည့္ လမ္းတေလွ်ာက္လုံး အေတြးပုံရိပ္ စိတ္ကူးထဲတြင္ တစ္ခ်ိန္က ေနခဲ့ဖူးသည့္ သီဟုိဠ္ႏုိင္ငံ၏ ပုံရိပ္ႏွင့္ မိမိ၏ေက်းဇူးရွင္သီဟုိဠ္ေက်ာင္းႏွင့္ရြာကေလး၏ ပုံစံတုိ႔ကုိ ပုံေဖာ္ရင္း ေပ်ာ္ေနခဲ့သည္။ ဆြမ္းကြမ္းလုိေလေသးမရွိ ျပဳစုခဲ့ေသာ သီဟုိဠ္ရြာကေလး၏ တကာတကာမမ်ားကုိ မည္ကဲ့သုိ႔ေသာ လက္ေဆာင္မ်ား လွဴဒါန္းရမည္ဆုိသည့္ အေတြးကေလး တစ္ခ်က္၀င္ေရာက္လာသည္။ ထုိစိတ္ကူးျဖစ္သည့္အတြက္ ျမန္မာပုဆုိးမ်ား လက္ေဆာင္အျဖစ္လွဴဒါန္းလွ်င္ ေကာင္းမည္ဟု ဆုံးျဖတ္ၿပီး ေကအယ္ေရာက္ေတာ့ ကားသမားကုိ ျမန္မာပုဆုိးမ်ား ၀ယ္ခုိင္းလုိက္သည္။
သြားမည့္ခရီးက သီဟုိဠ္ႏုိင္ငံပါ၊ ေလယဥ္က ဧၿပီလ ၂၉- ရက္ မနက္ ၆း၁၅မီနစ္ မေလးရွားႏုိင္ငံ၊ ေကအယ္မွ ကုိလံဘုိသုိ႔ ပ်ံသန္းမည္ျဖစ္သည္။
ေကအယ္ေရာက္ေသာအခါ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ပါး၊ ကားသမား၊ ေနာက္တကာတစ္ေယာက္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းအိမ္တစ္အိမ္မွာ တည္းခုိၾကသည္။ မနက္ ေလးနာရီး ေလဆိပ္သြားမည့္ စိတ္ကူးႏွင့္ အကုန္လုံး နာရီႏႈိးစက္ကေလးခ်ကာ အိပ္လုိက္ၾကသည္။ ၀ီရိယက ခပ္ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ မနက္ ၃-နာရီခြဲတြင္ အိပ္ရာမွ ႏုိးလာသည္။ မ်က္ႏွာသစ္၊ ကိုယ္လက္သန္႔စင္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ကားသမားတုိ႔ကုိ လုိက္ႏႈိးကာ မနက္ေလးနာရီတြင္ လုိက္ပုိ႔သူ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေလယဥ္ကြင္းသုိ႔ စတင္ထြက္ခြါသြားခဲ့ၾကေလသည္။
မိမိ၏စိတ္ကူးထဲတြင္ ဒီေန႔ သီဟုိဠ္သုိ႔ ေရာက္မည္၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ေတြ႕ရမည္၊ မိမိေနခဲ့သည္ မိမိတုိ႔၏ ေက်းဇူးရွင္ေက်ာင္းသုိ႔သြားမည္စသျဖင့္ ကားစီးရင္းေတြးေနခဲ့သည္။ အမွန္ေျပာရလွ်င္ စိတ္ကူးႏွင့္ေပ်ာ္ေနသည္။ ေလဆိပ္သြားသည့္ လမ္းေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ စကားအနည္းငယ္ေျပာလုိက္၊ စိတ္ကူးကေလးတစ္ခ်က္တစ္ခ်က္၀င္လုိက္ႏွင့္ ေပ်ာ္စရာျဖစ္ေနသည္။ သီဟုိဠ္ရွိ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိလည္း လာႀကိဳရန္ ႀကိဳတင္ေျပာထားေတာ့ သူတုိ႔သည္လည္း မိမိေရာက္မည့္အခ်ိန္ လာႀကိဳေနမည္မွာ ေသခ်ာေနေပသည္။
ေလဆိပ္ေရာက္ေသာအခါ ထုံစံအတုိင္း check in ၀င္၊ ပစၥည္းအပ္ၾကသည္။ ပစၥည္းအပ္ေသာအခါ ပစၥည္းက ေပါင္ပုိေနသည့္အတြက္ေၾကာင္ ရင္းဂစ္ ၃၀-ေပးလုိက္ရေသးသည္။ လုပ္စရာကိစၥၿပီး၍ ေပးလုိက္ေသာ စာရြက္ကေလးကုိ ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ bording pass က ၅း၃၅-သြားရမည္ျဖစ္သည္။ နာရီၾကည့္လုိက္ေသာအခါ ၄း၄၀-ရွိေသးေသာေၾကာင့္ အခ်ိန္ရေသးသည္ဆုိသည့္အသိႏွင့္ လုိက္ပုိ႔သည့္ သူငယ္ခ်င္း၊ ကားသမားတုိ႔ႏွင့္အတူ ေကာ္ဖီ၀င္ေသာက္လုိက္သည္။ ေကာ္ဖီကေလးေသာက္လုိက္၊ စကားကေလးေျပာလုိက္ႏွင့္ ခဏမွ် အခ်ိန္ယူေနၾကသည္။ ေကာက္ဖီေသာက္ေနစဥ္ သူငယ္ခ်င္းက ``မင္းအခ်ိန္ၾက ေနၿပီ သြားလုိ႔ရၿပီ´´ဟု လွမ္းသတိေပး ေျပာေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း မိမိ၏ေခါင္းထဲတြင္ အခ်ိန္ရေသးသည္ ဆုိသည့္အသိက ပုိလႊမ္းေန၍ ``ရပါတယ္ကြ ကုန္ေအာင္ေသာက္လုိပ္ပါဦး´´ဟု ျပန္ေျပာလုိက္သည္။ ေကာ္ဖီေသာက္၊ စကားေျပာၿပီးေသာအခါ အခ်ိန္ကုိ မၾကည့္ျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး လြယ္အိပ္ကေလးလြယ္ကာ immigration ၀င္ရန္ အေပၚထပ္သုိ႔တက္ၿပီး immigration ရုံးမ်ား၏ အေပါက္တစ္ေပါက္တြင္ တန္းစီရပ္လုိက္သည္။ မိမိအလွည့္ေရာက္ေသာအခါ အထြက္တုံးထု၊ ပစၥည္းစစ္ေဆးၿပီး ေလယဥ္ေနာက္ဆုံးထြက္မည့္ေနရာ bording pass သုိ႔ သြားလုိက္ေတာ့သည္။ ေနာက္ဆုံးေစာင့္သည့္ ဧရိယာသုိ႔ေရာက္ေသာအခါ သီဟုိဠ္သားနဲ႕တူသည့္ လူမ်ားမေတြ႕ရေတာ့ေခ်။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိစီးရမည့္ ေလယာဥ္ဂိတ္ျဖစ္သည့္ ေနရာသုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ စကားေျပာစက္ကုိင္ၿပီး ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရွိေနသည္။ သူမကုိ ေမးၾကည့္မွ bording pass ပိတ္သြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေလယာဥ္ေနာက္က်သြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိလုိက္ရသည္။ မိမိဖုန္းထဲမွ နာရီကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ၆း၂၀-ရွိေနၿပီ။ မိမိက တကယ္ေနာက္က်သြားေလၿပီ။ ေလယာဥ္ေနာက္က်သြားၿပီဟု သိသည္ႏွင့္ ရင္ေတြတဒိန္းဒိန္းခုန္ၿပီး မည္သုိ႔မည္ပုံလုပ္ရမည္မွန္းေတာင္ မသိေတာ့ေပ၊ ဤကဲ့သုိ႔ အေတြ႕အၾကံဳလည္း မိမိတြင္မရွိ၊ တစ္ခါမွ မၾကံဳဖူးေသာ အေတြ႕အၾကံဳပင္ျဖစ္သည္။ ဤကဲ့သုိ႔ေသာ အျဖစ္မ်ိဳး မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် ျဖစ္မည္ဟုလည္း မထင္ေပ။ မိမိတစ္ဦးတည္း အေတြးပင္လည္ေ၀ၿပီး စိတ္ကုိ ျပန္ထိမ္းကာ ထုိမိန္းကေလးကုိ ``ဒီလုိဆုိရင္ ေလယာဥ္ဆီသုိ႔ အေၾကာင္းၾကား ဖုန္းဆက္လုိ႔မရေတာ့ဘူးလား´´ဟု ျပန္ေမးေသာအခါ သူမက စကားေျပာစက္ကုိင္ၿပီး ေျပာၾကည့္ေသး၏။ ``ဘယ္လုိလဲ``ဟု ေမးေသာအခါ ဘိန္းစတင္လိမ့္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ မရေတာ့ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပေလသည္။ ``ဒီလုိဆုိ ငါဘယ္လုိလုပ္ရမလဲ``ဟု ေမးေသာအခါ သူမက မိမိလာသည့္ လမ္းေၾကာင္းအတုိင္းျပန္သြားၿပီး immigration ေရာက္ေတာ့ ေမးၾကည့္ဟု ေျပာေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိသည္လည္း ခပ္ရွက္ရွက္၊ စိတ္ပ်က္ပ်က္ကေလးႏွင့္ ခပ္သြက္သြက္ကေလး ထြက္လာခဲ့လုိက္ရသည္။ immigration ေရာက္၍ ေလယဥ္ miss ျဖစ္သည့္အေၾကာင္း ၀န္ထမ္းကုိ ေျပာေသာအခါ သူက ရုံးခန္းထဲသုိ႔ ေခၚသြားၿပီး အရာရွိႏွင့္ေတြ႕ေပးသည္။ အရာရွိသည္လည္း ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းပင္ ထုိင္ပါဟု ေနရာေပးၿပီး passport ျပပါဟု ေျပာကာ အေသးစိတ္လုိက္ၾကည့္သည္။ အေသးစိတ္ၾကည့္ၿပီးေသာအခါ passport တြင္ ေလယာဥ္ miss ျဖစ္ေၾကာင္း ေရးလုိက္၏။ ထုိအခါ မိမိက မည္သုိ႔မည္ပုံလုပ္ရမည္ကုိ အၾကံေပးရန္ႏွင့္ မိမိ၏ ပစၥည္းကုိ မည္သည့္ေနရာတြင္ သြားယူရမည့္အေၾကာင္း ေမးေသာအခါ အရာရွိက ``လာသည့္လမ္းအတုိင္းျပန္သြား၊ မင္းရဲ႕ပစၥည္းကုိ arrival တြင္သြားယူၿပီး၊ မနက္ဖန္သြားမည္ဆုိလွ်င္ ေလယဥ္လက္မွတ္ ထပ္၀ယ္ရမည္၊ ဒီလက္မွတ္က Airasia ျဖစ္လုိ႔ ဆုံးသြားၿပီ´´ စသည္စသည္ျဖင့္ အေသးစိတ္ရွင္းျပလုိက္သည္။
ထုိ႔ေနာက္ လုိက္ပုိ႔သည့္ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ကားသမားကုိ ဖုန္းျပန္ဆက္ေခၚလုိက္သည္။ ထုိအခ်ိန္ သူတုိ႔သည္ကား ေကအယ္အျပန္ လမ္းတစ္၀က္ေရာက္ေနေလၿပီ၊ သုိ႔ေသာ္လည္း သူတုိ႔သည္ စိတ္သေဘာေကာင္းစြာျဖင့္ လွည့္ျပန္လာၾကေလသည္။ မိမိသည္ကား ကုိယ့္ကုိသာလွ်င္ ဒုကၡေပးသည္မဟုတ္ အမ်ားကုိပါ အခ်ိန္ကုန္ လူပင္ပန္း ဒုကၡေပးမိေလသည္။ သူတုိ႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခ်ိန္ မိမိသည္ကား ပစၥည္းေရြးၿပီး ဟုိဟုိဒီဒီ သတင္းအစအနလုိက္စုံစမ္းေနေလၿပီ။ သူတုိ႔ေရာက္လာမွ ေနာက္တစ္ေန႔အတြက္ ေလယာဥ္လက္မွတ္စုံစမ္းၿပီး ေလယာဥ္လက္မွတ္ကုိ ၃၀- ရက္ေန႔ မနက္သြားရန္အတြက္ ထပ္ျဖတ္လုိက္သည္။ လက္မွတ္ျဖတ္ၿပီး ကားသမားက သြားမည္ဟု ေျပာေသာအခ်ိန္တြင္ မိမိအေတြးထဲ စိတ္ကူးတစ္ခု ၀င္ေရာက္လာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကားသမားကုိ ``ငါ ေကအယ္သုိ႔ ျပန္မလုိက္ၿပီ၊ အနီးဆုံးဟုိလ္တယ္တစ္ခုတြင္ တည္းၿပီး မနက္ဖန္ေလယဥ္ကုိ ေစာင့္မည္၊ မနက္ဖန္လည္း ဒီေနရာကုိ လာရမည္အတူတူစသည္ျဖင့္´´ေျပာၿပီး ေလဆိပ္ဟုိလ္တယ္တြင္ သြားစုံစမ္းေသာအခါ ဟုိလ္တယ္ကား အခန္းလြတ္မရွိၿပီ၊ ျပည့္ေနၿပီဟု ေျပာလုိက္သည္။ ေနာက္ၿပီး ဟုိလ္တယ္စာေရးမေလးက ဤအနီးအနားတြင္ ဟုိလ္တယ္တစ္ခု ရွိေသးေၾကာင္း သတင္းပါးလုိက္ပါသည္။
ထုိစိတ္ကူးႏွင့္ ျပန္အထြက္တြင္ ျမန္မာေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ေတြ႕သည္ သူကုိေမးၾကည့္ေသာအခါ သူက`` ဒီေနရာနဲ႕ ကီလုိမီတာ ၂၀-ေလာက္တြင္ အင္းပရက္စ္ ဟုိလ္တယ္တစ္ခုရွိတယ္၊ အဲဒီကဆုိရင္ ေလဆိပ္ကို လုိင္းကားရွိတယ္စသည္ျဖင့္´´ေျပာျပေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အင္းပရက္စ္ဟုိလ္တယ္သုိ႔ သြားမည္ဟု ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကာ ဟုိလ္တယ္ဆီသုိ႔ စကားတစ္ေျပာေျပာႏွင့္ ဦးတည္သြားလုိက္ေတာ့သည္။ ဟုိလ္တယ္သုိ႔ေရာက္ေသာအခါ ၀င္စုံးစမ္းၿပီး အခန္းငွားလုိက္ေတာ့သည္။ အခန္းငွားၿပီးသည္ႏွင့္ ကားသမားႏွင့္တကြ လုိက္ပုိ႔သူအားလုံး ႏႈတ္ဆက္ျပန္သြားၾကေလသည္။ မိမိသည္လည္း ငွားထားသည္ ဟုိလ္တယ္အေပၚသုိ႔တက္ကာ ေရမုိးခ်ိဳးၿပီး ေမာေမာကေလးႏွင့္ အိပ္ခ်ပစ္လုိက္ေတာ့သည္။
အိပ္ရာႏုိးထ၍ နာရီၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေန႔လယ္ ၂-နာရီထုိးေနၿပီ၊ ထုိ႔ေနာက္ ဟုိလ္တယ္ေအာက္သုိ႔ ဆင္းလာၿပီး ေကာင္တာတြင္ ``ငါမနက္ဖန္ အဲယားေအရွနဲ႕ သီဟုိဠ္သြားမည္၊ ေလဆိပ္ကုိ ဘယ္လုိသြားရမည္´´ေမးျမန္းစုံစမ္းေသာအခါ သူတုိ႔က ``ေလဆိပ္ကုိ တကၠစီငွားကား၊ ဟုိလ္တယ္ရွပ္တည္းကားတုိ႔ရွိသည္၊ တကၠစီးငွားကားသည္ ေစ်းႀကီးသည္၊ ဟုိလ္တယ္ရွပ္တည္းကားသည္ကား ေစ်းခ်ိဳးသည္´´ဟု ေျပာျပေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဟုိလ္တယ္ရွပ္တည္းကားကုိ မွာထားၿပီး၊ မနက္ဖန္ မနက္လာႏုိးေပးရန္ မွာထားလုိက္ေတာ့သည္။
မိမိသည္လည္း ဤဟုိလ္တယ္ပတ္၀န္းက်င္ကုိ တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးေသးေတာ့ လုိက္လံၾကည့္ရႈၿပီး ညေရာက္ေသာအခါ စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္လုိက္ေတာ့သည္။ အိပ္မေပ်ာ္ခင္ ေလယာဥ္ေနာက္ၾကသည္ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး အေတြးကေလး တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္၀င္လုိက္ေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း မိမိရဲ႕ေပါ့ဆမႈေၾကာင့္သာ ဤကဲ့သုိ႔ျဖစ္ရသည္ျဖစ္၍ ဗဟုသုတတစ္ခုဟုသာ မွတ္ယူၿပီး၊ သီဟုိဠ္အေၾကာင္းကုိ ထပ္ေတြးရင္းပင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလသည္။
``ဂရင္း ဂရင္း´´ ဖုန္းအသံၾကား၍ အိပ္ရာကႏုိးလာသည္။ ဖုန္းကုိင္လုိက္ေတာ့ ေကာင္တာမွ ဖုန္းျဖစ္ေနသည္။ နာရီၾကည့္လုိက္ေသာအခါ မနက္ ၃း၃၀ ရွိေနၿပီ။ ေကာင္တာက အဆင္သင့္လုပ္ထားရန္ႏွင့္ ၄းနာရီးထုိးလွ်င္ ေအာက္သုိ႔ ဆင္းလာရန္ ေျပာၾကားၿပီး ဖုန္းခ်သြားေလသည္။
မိမိလည္း ကုိယ္လက္သန္႔စင္၊ ေရမုိးခ်ိဳး၊ လုပ္စရာရွိတာမ်ားလုပ္၊ ပစၥည္းပစၥယမ်ားသိမ္းဆည္းၿပီး ေအာက္သုိ႔ဆင္းလာခဲ့သည္။ ေအာက္ေရာက္ေသာအခါ ေကာင္တာတြင္ ေသာ့ျပန္အပ္ၿပီး သူတုိ႔က ထမင္းတစ္ထုပ္ေပး၍ ထမင္းစားေသာက္သည္။ ထမင္းစားေသာက္အၿပီးတြင္ အခ်ိန္ကုိက္ ကားတစ္စီးလာထုိးရပ္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေကာင္တာက ``ကားအေပၚသုိ႔တက္လုိ႔ရၿပီ´´ဟု ေျပာ၍ ခပ္တည္တည္ ကားေပၚတက္ထုိင္လုိက္သည္။ ကားအေပၚတြင္ မည္သူမွ်မရွိေပ၊ မိမိတစ္ဦးတည္းသာရွိသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ကားသည္လည္း ေလဆိပ္သုိ႔ ေမာင္းႏွင္းထြက္ခြါသြားေတာ့သည္။ မိမိတစ္ဦးသာ ေလဆိပ္သုိ႔ ကားသမား ေမာင္းႏွင္းပုိ႔ခဲ႕ရသည္။
ေလဆိပ္ေရာက္ေသာအခါ ခဏမဆုိင္းဘဲ တစ္ခါတည္း check in ၀င္လုိက္ေတာ့သည္။ check in ၀င္မွ ေကာင္တာက ကီလုိပုိေၾကာင္း ေျပာ၏။ ျပန္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ မေန႔က ျဖတ္ခဲ့ေသာ ေလယဥ္လက္မွတ္တြင္ ကီလုိမရေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ အနီးကပ္ျဖတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ check in ေကာင္တာတြင္ ကီလုိပုိခ ရင္းဂစ္ ၄၀-ထပ္ေပးခဲ့ရျပန္သည္။ check in ၀င္ၿပီးေတာ့ အရင္တစ္ေန႔ကဲ့သုိ႔ ေကာ္ဖီမေသာက္ျဖစ္ေတာ့ အခ်ိန္ရွိေသးေသာ္လည္း မိမိစိတ္က အမွားျဖစ္ခဲ့မိ၍ ဆႏၵအတန္ငယ္ေစာေနေသးသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ immigration အထြက္တုံးထုရန္ အေပၚထပ္သုိ႔ တက္သည့္လမ္းကို လာခဲ့သည္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေဘးဘီကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့ ျမန္မာဘုန္းႀကီး ႏွစ္ပါးေတြ႕သည္။ ေမးၾကည့္ေသာအခါ ရခုိင္ဘုန္းႀကီးျဖစ္ေနသည္။ သူတုိ႔က သီဟုိဠ္သုိ႔ ဘုရားဖူးသြားမည့္အေၾကာင္း၊ တစ္ေခါက္မွ မေရာက္ဖူးေသးေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ check in ၀င္မည့္ ေနရာကုိ ညႊန္ျပၿပီး မိမိလည္း immigration ၀င္ရန္ အေပၚသုိ႔ တက္လာၿပီး ထုံးစံအတုိင္း တန္းစီ၊ အထြက္တုံးထု၊ ပစၥည္းပစၥယမ်ား စစ္ေဆးခံၿပီး bording pass သုိ႔ တန္းတန္းသြားလုိက္ပါေတာ့သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ အရင္ေန႔ကကဲ့သုိ႔ ျဖစ္မည္စုိး၍ ျဖစ္သည္။ မိမိက ႀကိဳတင္ေရာက္ေနျခင္းျဖင့္ ျဖစ္လာမည့္ ျပႆနာကုိ ေအးေအးေဆးေဆး စဥ္းစား၍ အေျဖရွာရန္ အခ်ိန္ရသည္။ ``ႀကိဳတင္၍ စဥ္းစားျခင္းသည္ မမွားႏုိင္´´ဟု ဆုိရုိးစကားလည္း ရွိ၏။ သတိတစ္ခ်က္ လြဲေခ်ာ္သြားလွ်င္ ဘ၀တစ္ခုလုံး ပ်က္သြားႏုိင္သည္။ အရင္ေန႔ကလည္း အခ်ိန္လြဲေခ်ာ္မႈ တစ္ခုေၾကာင့္ ေလယာဥ္ေနာက္ၾကက်န္ခဲ့သည္။ ဤေန႔သည္ အရင္ေန႔ကကဲ့သုိ႔ အျဖစ္မခံႏုိင္ၿပီဟု ေတြးရင္းပင္ ေနာက္ဆုံးဂိတ္သုိ႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။
ေနာက္ဆုံးဂိတ္ bording pass ေရာက္ေတာ့ သီဟုိဠ္သားမ်ားေတြ႕ရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေသခ်ာသြားေအာင္ သီဟုိဠ္သားတစ္ေယာက္ကုိ ``ဘယ္သြားမွာလဲ´´ဟု ေမးလုိက္သည္။ သီဟုိဠ္သြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ျပန္ေျဖလုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ စိတ္ခ်လက္ခ် waiting room ထဲတြင္ ထုိင္ခ်လုိက္သည္။ သိပ္မၾကာခင္ နေဘးတြင္ သီဟုိဠ္သားတစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္။ သူက မူဆလင္ျဖစ္ေသာ္လည္း စကားအေျပာအဆုိ အႏႈန္းအရမ္းယဥ္ေက်းသည္။ သူႏွင့္ စကားလက္ေဆာင္ သီဟုိဠ္စကားေျပာရင္း ေလယဥ္ထြက္ခ်ိန္ကုိ ေစာင့္ေနေလေတာ့သည္။ ေနာက္ဆုံး လူစာရင္းမေခၚခင္ ရခုိင္ဘုန္းႀကီးႏွစ္ပါးလည္း ေရာက္ခ်လာသည္။ သူတုိ႔ႏွင့္လည္း အရင္ေန႔က အေၾကာင္းေျပာျပ၊ သီဟုိဠ္အေၾကာင္းေျပာျပရင္းႏွင့္ပင္ ေလယာဥ္ထြက္ရန္ ေနာက္ဆုံးလူစာရင္းေခၚပါေတာ့သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေလယဥ္အေပၚသုိ႔ တက္ၿပီး မိမိထုိင္ခုံနားေရာက္အခ်ိန္တြင္ ``ေအာ္….အခုမွ ငါ သီဟုိဠ္ကုိ တကယ္ေရာက္ေတာ့မွာပါလား´´ဟု စိတ္ထဲက ေျပာရင္းထုိင္ခ်လုိက္ပါေတာ့သည္။
စိတ္ကူးထဲတြင္ကား ``အမွားသည္ လူတုိင္းႏွင့္ မကင္းႏုိင္ေခ်။ လူတုိင္းမွားဖူးမည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ``မမွားေသာ ေရွ႕ေန၊ မေသေသာ ေဆးသမား´´ဟု ျမန္မာ့ဆုိရုိးစကား ထြက္ရွိလာျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိအမွားမ်ားထဲတြင္ မိမိေလယဥ္ေနာက္က်သည့္ အမွားမ်ိဳးကား နည္းလိမ့္မည္ ဟု ခံစားရသည္။ ကားေနာက္က်သည္၊ ေက်ာင္းေနာက္က်စသည္စသည္ျဖင့္ ေနာက္က်သည္မ်ားရွိ၏။ ယင္းသုိ႔ ေနာက္က်ျခင္းသည္ ျဖစ္ေနၾကကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ေနသည့္အတြက္ သိပ္အထူးအဆန္းမဟုတ္ေခ်၊ ေလယာဥ္ေနာက္က်သည္ကား ထူးဆန္းေန၏။ မိမိကဲ့သုိ႔ ေလယဥ္ေနာက္က်ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ရွိမည္ဟုပင္ စိတ္ထဲမထင္မွတ္ေပ။ သုိ႔ေသာ္လည္း ရွိေကာင္းရွိႏုိင္ပါသည္။´´ စသည္ျဖင့္ ေတြးရင္း ေလယဥ္အေပၚထြင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။

အိပ္ရာႏုိး ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အျပင္ဘက္က အလင္းေရာင္ေတြ ေတြ႕ေနရၿပီ ေအာက္ငုတ္ၾကည့္ေတာ့ ေတာင္တန္းေတြ တိမ္ေတြၾကား ၀ုိးတ၀ါးျမင္ေနရၿပီ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သီဟုိဠ္ေရာက္ေနၿပီဟု ေကာက္ခ်က္ခ်လုိက္သည္။ သီဟုိဠ္ေျမကုိ ေရာက္ေနၿပီဟု အသိစိတ္၀င္သည္ႏွင့္ စိတ္ခံစားခ်က္က မိမိႏုိင္ငံသုိ႔ မိမိျပန္ေရာက္ေနသကဲ့သုိ႔ ခံစားမိသည္။ သီဟုိဠ္သည္ မိမိအတြက္ တကယ္ေပ်ာ္စရာႏုိင္ငံမဟုတ္ပါေလာ။ စိတ္ထဲက အေတြးေတြစီတန္းေနစဥ္ ေလယာဥ္က ကြင္းဆင္းမဲ့အေၾကာင္းေျပာျပေလသည္။ သိပ္မၾကာခင္ ကြင္းထဲ ဆင္းခ်လုိက္ေတာ့သည္။ ေလယာဥ္ဆုိက္ၿပီး ေလယာဥ္ကအထြက္ သီဟုိဠ္သားမ်ားကုိ အျပဳံးမ်က္ႏွာႏွင့္ ျမင္လုိက္ရသည္ဆုိရင္ျဖင့္ မိမိသည္လည္း အျပဳံးရိပ္ကေလး ပုိမုိ႔ေတာက္ေျပာင္လာသကဲ့သုိ႔ ခံစားရသည္။ သီဟုိဠ္ေရာက္သည္ႏွင့္ ခံစားမႈက အရင္ႏွင့္မတူေပ။ စိတ္ကလည္း တက္ၾကြေနသလုိ ျမင္ေနရသူေတြကလည္း ကိုယ့္လူမ်ိဳးကဲ့သုိ႔ ထင္ေနရသည္။ ေလယာဥ္မွထြက္ၿပီး immigration ေရာက္ေတာ့ တန္းစီးေနစရာမလုိေပ ဗုဒၶဘာသာႏုိင္ငံျဖစ္သည္ကတစ္ေၾကာင္း၊ ဘုန္းႀကီးျဖစ္ေနသည္ကတစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ ျမင္လုိက္သည္ဆုိရင္ျဖင့္ လွမ္းေခၚလုိက္သည္။ passport ျပလုိက္ၿပီးသည္ႏွင့္ တုံးထုေပးလုိက္ၿပီး မည္သည့္စကားမွ် ရွည္ရွည္ေ၀ေ၀မေျပာေပ။ အျပံဳးတစ္ခ်က္ျပံဳးျပၿပီး passport ျပန္ေပးလုိက္သည္။ ပစၥည္းေရြးၿပီး အျပင္ထြက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက အဆင့္သင့္လာေစာင့္ေနၾကသည္။ ျမင္လုိက္သည္ဆုိသည္ႏွင့္ ကားေခၚၿပီး စကားတေျပာေျပာႏွင့္ ေလဆိပ္မွ ကိုလံဘုိသုိ႔ ထြက္ခြါလာေတာ့သည္။
မကုဋာရာမျမန္မာေက်ာင္းသုိ႔ မေရာက္ခင္ မိမိ၏ေက်းဇူးရွင္၊ မိမိေနခဲ့ဖူးသည့္ တေပါ၀နရာမပူရာဏမဟာ၀ိဟာရသီဟုိဠ္ေက်ာင္းသုိ႔ တစ္ခ်က္၀င္ၾကည့္လုိက္သည္။ မိမိေနခဲ့စဥ္က အေျခအေနႏွင့္ ယေန႔အေျခေန မည္ကဲ့သုိ႔ ထူးျခားေျပာင္းလဲေနမည္နည္းဟူသည့္ စိတ္ကေလးႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ လက္ရွိေက်ာင္းထုိင္ေနေသာ ဘုန္းႀကီးက မိမိအသိပင္ျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ိန္က အတူေနခဲ့ေသာ ဘဂၤလားေဒရ္ ကုိရင္လဲ ရွိေသးသည္။ အကုန္လုံးက ေႏြးေထြးစြာႀကိဳဆုိလုိက္ေတာ့ အရမ္း၀မ္းသာသြားသည္။ ေနာက္ၿပီး ေက်ာင္းပတ္၀န္းေလးကုိ လုိက္ၾကည့္ရင္း စိတ္ေက်နပ္ၿပီဆုိမွ ေက်ာင္းထုိင္ကုိ ကန္ေတာ့ၿပီး မကုဋာရာမျမန္မာေက်ာင္းသုိ႔ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ ကားေပၚတြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ စကားေတြေျပာ၊ ကားသမားႏွင့္ သီဟုိဠ္စကားေျပာရင္းႏွင့္ စိတ္ၾကည္ႏူးခဲ့ရသည္။ တာ၀န္ေက်သူမ်ားက တာ၀န္ေက်၊ ႏုိင္ငံသားမ်ား၏ အျပဳံကေလးမ်ားက ခ်ိဳေတာ့ မိမိ၏ စိတ္ခ်မ္းသာမႈက ဘယ္အရာႏွင့္မွ် မတူေတာ့ေပ။
မကုဋေရာက္ေတာ့ စကားအနည္းငယ္ေျပာၿပီး အနားယူအိပ္ပစ္လုိက္ေတာ့သည္။
တစ္ခ်ိန္က ေနခဲ့ဖူးေသာ ေနရာျဖစ္သည့္အတြက္ မိမိအတြက္မစိမ္းေပ။ သီဟုိဠ္ေျမမွ ခြဲခြါလာတာ သိပ္မၾကာေသးေတာ့ အေပါင္းအသင္းမ်ားက အရင္အတုိင္းပင္၊ ေျပာင္းလႊဲမႈ သိပ္မရွိေသးေပ။ သုိ႔ေသာ္လည္း မိမိက သီဟုိဠ္ႏုိင္ငံသုိ႔ ျပန္ေရာက္ေနသည္၊ သီဟုိဠ္ေျမကုိ ႏွင္းေနရသည္ကုိပင္ ေက်နပ္ေနသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္မွန္းမသိေပ မိမိသည္ သီဟုိဠ္ႏုိင္ငံကုိ ခင္တြယ္သည္၊ သီဟုိဠ္ေျမမွာ ေနရသည္ကုိ ၀မ္းသာမိသည္၊ ေပ်ာ္ရႊင္မိသည္။
အထူးမွာျခင္သည္မွာ……….မိမိကဲ့သုိ႔ ေလယဥ္ေနာက္မက်ရန္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
သားေရႊ